Pod batutą Wojciecha Czepiela

Redakcja

2 grudnia 1999, 5:59

Dzieła Andrzeja Panufnika prezentowane są w czasie krakowskiego festiwalu w zestawieniu z twórczością klasyków literatury muzycznej oraz utworami współczesnych kompozytorów. To chyba nie przypadek, że zarówno na koncercie inauguracyjnym, jak i we wtorek obok Panufnika słuchaliśmy Mozarta. Pomiędzy kompozytorami można znaleźć jakieś związki. Panufnika - jak Mozarta - cechuje pewna powściągliwość w wyrażaniu emocji, choć jego muzyka jest nią przesycona. Ale te emocje bardziej czuć niż słychać. Przejrzystość formy, oszczędność stosowanych środków decydują o jasności, klarowności kompozytorskiego dzieła. Taka też była słuchana we wtorek Sinfonia concertante Andrzeja Panufnika na flet, harfę i zespół smyczkowy. Zbudowana z dwóch kontrastujących wyrazowo części (trzecia jest tylko dopowiedzeniem, rozładowaniem muzycznego konfliktu) urzeka barwnością. Towarzyszące dialogowi koncertujących instrumentów akordy orkiestry kładzione są jakby szerokim pociągnięciem pędzla, kontrastują z nimi perkusyjnie potraktowane na początku II części kontrabasy i wiolonczele. Mam nadzieję, że ten utwór pozostanie w repertuarze studenckiej orkiestry tym bardziej, że wśród studentów Akademii znalazły się też świetne odtwórczynie partii koncertujących, flecista Natalia Gzik i harfistka Elżbieta Baklarz.

Dni Muzyki Andrzeja Panufnika

Kolejny koncert organizowanych po raz pierwszy w Krakowie Dni Muzyki Andrzeja Panufnika odbył się we wtorek we Floriance, auli Akademii Muzycznej. Na estradzie zasiedli studenci tejże Akademii, czyli orkiestra kameralna zorganizowana w ubiegłym roku przez Wojciecha Czepiela. Kilkakrotnie już pisałam o sztuce dyrygenckiej i pedagogicznej tego artysty pracującego od pewnego czasu z uczelnianymi orkiestrami. Po wtorkowym koncercie znów powtórzyć mogę: Wojciech Czepiel to obecnie jedna z najciekawszych postaci średniego pokolenia polskiej dyrygentury, artysta o olbrzymiej muzykalności, wiedzy i charyzmie porywającej i wykonawców, i słuchaczy. Ma jakiś szczególny dar porozumiewania się z młodymi instrumentalistami. Pod jego batutą studenckie zespoły grają nie gorzej (a czasem lepiej) niż renomowane orkiestry.
     Mam też nadzieję usłyszeć jeszcze w wykonaniu studenckiej orkiestry _Sinfoniettą per archi _Marka Stachowskiego. Napisany w ubiegłym roku utwór miał właściwie we wtorek swe krakowskie prawykonanie. Jednoczęściowa kompozycja o urozmaiconym muzycznie i wyrazowo przebiegu pozwala poznać nieco innego niż dotąd znamy kompozytora. To muzyka pełna emocji, rozmachu, dramatycznego nerwu, wirtuozowska w najlepszym tego słowa znaczeniu. Piękna i porywająca.
     Dopełnieniem koncertu była _Symfonia A-dur _KV 201 Mozarta. Dawno nie słyszałam tak stylowego wykonania. Brawo!
     A na koniec: złośliwy chochlik zmienił mi w relacji z inauguracyjnego koncertu określenie "sztandarowy" na "standardowy". To podobnie, ale zupełnie inaczej.
ANNA WOŹNIAKOWSKA

FACEBOOK

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

KONTAKT

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Dzieje się w Polsce i na świecie – czytaj na i.pl

Rozpowszechnianie niniejszego artykułu możliwe jest tylko i wyłącznie zgodnie z postanowieniami „Regulaminu korzystania z artykułów prasowych”i po wcześniejszym uiszczeniu należności, zgodnie z cennikiem.