Podwyżki płac jak polska racja stanu

Czytaj także: Średnio zarabiający żądają podwyżek. Nauczyciel zarobiłby więcej na kasie

Jest też inna paląca sprawa - pensje średniaków, którzy jeszcze kilka lat temu dostawali wyraźnie więcej od najmniej zarabiających, a teraz niebezpiecznie zbliżyli się do ustawowego minimum wynagrodzenia. Dla wysoko wykwalifikowanych specjalistów z wieloletnim doświadczeniem, którzy stanowią podpory w swoich zakładach pracy taka sytuacja musi być wybitnie niekomfortowa. Dla osób z wyższym wykształceniem, nauczycieli akademickich czy pracowników kultury płace zbliżone do obecnego minimum muszą być ze wszech miar frustrujące. Dobrze, że zauważyli to związkowcy, gdyby jeszcze z tej samej perspektywy spojrzeli pracodawcy... I państwowi, i prywatni. Spłaszczenie siatki płac - jak mawiają fachowcy od rynku pracy - jest dziś aż nadto widoczne. Szefowie powinni to niepożądane zjawisko uwzględniać w budżetach.

Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Bywają przedsiębiorcy, zwłaszcza w kilkuosobowych firmach, którzy sami harują po 16 godzin na dobę i na podwyżki ich po prostu nie stać. Ale zdarzają się też prezesi, którzy wolą wydać majątek na nową służbową limuzynę, zamiast docenić dobrych pracowników. Ale żaden rząd za nich niczego nie zadekretuje. Chodzi raczej o upowszechnienie wśród osób decydujących o zarobkach świadomości, że bogactwem trzeba się choć trochę podzielić. W mikroskali - dla własnego dobra, a w makro - dla lepszej kondycji krajowej gospodarki, dla zachowania porządku społecznego i społecznej solidarności. Po prostu dla dobra państwa i nas wszystkich.