Pół roku laby?!

No więc policzmy: 26 dni urlopu i 52 "zwyczajne” weekendy, czyli 104 dni, to razem 130. Do tego dodać trzeba 2 dni świąt Bożego Narodzenia, Nowy Rok, Trzech Króli, wielkanocny poniedziałek, 1 i 3 maja, Boże Ciało, 15 sierpnia, 1 i 11 listopada, co daje w sumie kolejnych 11 dni. Razem – 141, o ile o czymś nie zapomniałam. Czasem któreś ze świąt pokrywa się z weekendem, więc liczba nie jest co roku taka sama. A że każdy ma prawo zachorować choćby na grypę i zająć się chorym członkiem rodziny doliczyć trzeba skromnie 10 kolejnych dni. Spokojnie można przyjąć, że wolnych dni mamy około 150. Nauczyciele mogą do tego dodać kolejne 45, bo tyle mniej więcej naskłada się z ferii, przerw świątecznych i dodatkowego miesiąca wakacji, a wszyscy jeszcze parę dniówek wykombinowanych właśnie w czasie długich i najdłuższych weekendów.

Zważywszy że rok ma 365 dni, proporcje między dniami naszej zawodowej harówki i wypoczynku są zaskakujące, bo wychodzi na to, że nie pracujemy i nie uczymy się prawie pół roku.

To oczywiście tylko teoria, bo w praktyce życie narzuca inne normy – często chodzimy do "roboty” w soboty, dyżurujemy w święta, pracujemy po nocach, rezygnujemy z urlopów, nie bierzemy – nawet w razie potrzeby – zwolnień lekarskich i w sumie czujemy się zapracowani, przepracowani i wykończeni.

A jak to było dawniej? Ano tak, że pracownicy fizyczni korzystali z 14 dni urlopu w ciągu roku, a umysłowi – z tylu co dziś. Wszystkim jednak odpadały 52 dni wolnego, bo przecież w soboty pracowało się tylko o 2 godziny krócej, niż w pozostałe dni tygodnia. Rok szkolny też w pewnym sensie był dłuższy, ponieważ w soboty lekcje również odbywały się normalnie. Oznaczało to w ciągu roku szkolnego i akademickiego około 40 dodatkowych dni spędzonych w ławce!

Za parę tygodni wakacje i pełnia urlopowego szaleństwa. Życzmy więc sobie miłego wypoczynku.