Pospolite ruszenie

Borys lubi golfa Fot. Karrot Kommando

Newest Zealand to supergrupa polskiej sceny alternatywnej powołana do życia przez BORYSA DEJNAROWICZA. Rozmawialiśmy z nim o debiutanckiej płycie formacji.

- Kiedy opuściłem The Car Is On Fire w 2007 roku byłem zmęczony pracą w zespole, trasami koncertowymi, nagraniem dwóch albumów. Potrzebowałem oddechu, chciałem odpocząć od pisania piosenek i grania na żywo. Dlatego poświęciłem się projektom studyjnym - wspomnianemu "Divertimento" i duetowi CNC. To było coś zupełnie innego - sam nie byłem wykonawcą, ograniczyłem się do napisania materiału i wyegzekwowania jego wykonania od innych. Tworzyłem jednak dwutorowo - na boku pisałem niezobowiązująco piosenki, które trafiały do szuflady. I w końcu nadszedł czas, żeby do nich wrócić. Ponieważ spotkałem się z przychylnością kilku osób - zaczęliśmy nad nimi wspólnie pracować.

- No właśnie: w nagraniu płyty wzięło udział wielu znanych muzyków z polskiej sceny alternatywnej - członkowie Much, Rentona, Furii Futrzaków, Afrokolektywu czy Kolorofonu. Taki był pierwotny zamysł?

- Nie. To wyszło naturalnie. Początkowo wszystko robiłem sam. To były intymne, autorskie i osobiste ballady. Ale kiedy posłuchał tego producent Peter Bergstrand, stwierdziliśmy, że trzeba je pokazać w pełnej krasie, bo inaczej wykastrujemy je z tego, co w nich unikatowe: wszelkich ozdobników, dodatkowych partii wokalnych i aranżacji na wiele instrumentów. Zaczęliśmy się więc zastanawiać, kto mógłby nas wspomóc w studiu. Z racji przynależności do sceny alternatywnej, mamy na niej wielu znajomych. Zgłosiliśmy się więc do nich z propozycją współpracy. W ten sposób z niepozornej sytuacji zrodziło się "pospolite ruszenie". To ewenement na naszym rynku - rodzaj "all stars" polskiej muzyki indie na jednej płycie.

- W nagraniach wzięły jednak udział osoby spoza tego kręgu - choćby Krzesimir Dębski czy... Ala Boratyn.

- Krzesimir jest naszym idolem, to kompozytor z akademickim wykształceniem, który potrafi napisać zarówno dzieło symfoniczne, jak również świetną piosenkę pop. Udało nam się namówić go do zagrania solówki na skrzypcach w jednym z utworów. Ala kojarzy się wszystkim z duetem Blog 27, ale to już przeszłość. Obecnie coraz mocniej dryfuje w stronę muzyki alternatywnej. Trzej muzycy z jej zespołu grają również ze mną. Kiedy szukaliśmy ciekawych głosów, zaproszenie Ali było więc czymś naturalnym.

- A skąd wybór na producenta Petera Bergstranda, znanego ze współpracy z Furią Futrzaków?

- Przyjaźnimy się od dawna. Kiedy Peter dowiedział się, że mam ten materiał, od razu zaczął mnie o niego wypytywać. Podrzuciłem mu więc demo do posłuchania. "Słuchaj, to jest super, chciałbym to wyprodukować" - powiedział później. Dobrze się nam razem pracowało, bo mamy wspólne pole muzycznych zainteresowań. Nie było więc między nami żadnej bariery komunikacyjnej. Wystarczyło kilka słów, nazwisk, tytułów płyt - i od razu wiedzieliśmy, co chcemy osiągnąć.

- Wiadomo, że jesteś muzycznym erudytą. Taka głęboka znajomość popu i rocka pomaga czy raczej przeszkadza w tworzeniu własnego materiału?
- I jedno, i drugie. Przeszkadza, bo po wielu latach słuchania muzyki traci się świeżość w jej odbiorze. Człowiek dochodzi do smutnego wniosku, że wszystko już było i nie da się wymyślić nic nowego. Z zazdrością patrzę na kolegów z innych zespołów, którzy z entuzjazmem puszczają mi swoje nowe piosenki. Dla nich to coś świeżego, a dla mnie - wtórnego. Mam wrażenie, że zasób pięknych melodii i harmonii został już wyczerpany. Z drugiej strony, muzyczna wiedza pomaga mi w układaniu dźwięków. Potrafię swobodnie aranżować piosenki, łatwiej mi zrobić coś nieszablonowego. Mam bowiem bezpośredni dostęp do tych najciekawszych rozwiązań w swojej głowie.

- Udało się Wam zachować na płycie idealne proporcje. Znajdujące się na niej utwory są pomysłowo zaaranżowane i bogato zinstrumentalizowane, ale nie tracą przy tym swej prostoty, zwiewności i naturalności.

- Cieszę się, że tak mówisz. To właśnie było naszym zamiarem. Ideałem w muzyce jest bowiem dla mnie połączenie przystępności z wyrafinowaniem. Dzięki temu piosenki mogą się spodobać przeciętnemu odbiorcy, a erudyta znajdzie w nich ukryte smaczki i ozdobniki. Nie ma sensu robić muzyki skomplikowanej do granic możliwości po tym, co wyprawiali chociażby Schoenberg czy później Stockhausen. Łatwo nagrać trzyakordowy kawałek w stylu disco-polo. A ideałem jest wyważenie tych proporcji.

- Większość piosenek podszywa subtelna nuta melancholii. Wychodzisz z założenia, że "tylko smutne jest piękne"?

- Wcale nie. To hasło jest zbyt często używane w polskiej muzyce. Wynika to z ciążącej nam do dzisiaj schedy po romantyzmie. W moim przypadku było inaczej. Po prostu w momencie pisania tych piosenek miałem doła. Dużo się zmieniało w moim życiu, popadłem więc w taki nostalgiczny nastrój. I to przeniknęło w naturalny sposób do kompozycji. Na co dzień nie jestem smutasem. Mam wiele radosnych chwil. Mało tego - jako didżej grywam optymistyczną muzykę taneczną. A tego nikt by się nie spodziewał po przesłuchaniu płyty. Dlatego mam nadzieję, że w przyszłości nagram jeszcze radosne piosenki.

- Czy Newest Zealand to projekt tylko studyjny?

- Nie, mamy koncertowy skład. Wchodzą weń trzej muzycy zespołu Excessive Machine, Peter Bergstrand i ja. Nie planujemy jakiejś gigantycznej trasy, ale damy kilka promujących płytę występów. Mam nadzieję, że parę razy uda nam się ściągnąć kilku gości, którzy pojawili się na płycie.

Rozmawiał Paweł Gzyl