Fenomen bukowiańskiego cyklu polega na tym, że autorka, znakomita góralska muzykantka, prymistka wielokrotnie nagradzana na konkursach, urodziła się w Bukowinie Tatrzańskiej, tam mieszka i pisząc o swojej małej ojczyźnie korzysta przede wszystkim z miejscowych źródeł: z kronik i ksiąg parafialnych, z kroniki szkoły, straży pożarnej, poczty, zbiorów archiwalnych Domu Ludowego, materiałów międzywojennego Towarzystwa Przyjaciół Bukowiny. Dotarła do dokumentacji fotograficznej, która - wraz ze współczesnymi zdjęciami (autorstwa Agnieszki Górkiewiczówny) - stanowi istotny walor tej książki i poprzednich.
Oczywiście, autorka nie ignoruje dostępnych publikacji, ale główny zrąb wiedzy o Bukowinie buduje sama Bukowina. Ma w tym swój udział pamięć najstarszych mieszkańców, ich rodzinne przekazy. Z tych składników Stanisława Górkiewiczowa buduje zawsze spójną całość, którą czyta się jak gawędę o miejscu, czasach, ludziach, którzy niekoniecznie są aniołami, ale mają charakter, o życiu. To kolejna piękna książka - nie tylko pod choinkę.
(an)