Powrót tradycji

Barbara Rotter-Stankiewicz: ZA MOICH CZASÓW

Święcenie palm? Na pewno było, ale nie tak eksponowane, jak dzisiaj. Konkursy na najpiękniejszą palmę? Pewnie we wsiach, ale też raczej bez rozgłosu… Wszystko dyskretnie, w murach kościoła, żeby nie rzucało się w oczy.

No bo niby o czym było tu przypominać? O jakich świętach i czyim zmartwychwstaniu, skoro wokół byli sami "ateiści”? Owszem, parę dni wolnych od pracy zawsze było, ale nikt nie podkreślał, z jakiej też to okazji. Unikano nawet nazwy Wielkanoc – lansowano natomiast określenie "wiosenne święta”, łącząc je chętnie z topieniem Marzanny, które było ideologicznie słuszne. Że jednak ideologie się zmieniają, ostatnio rezygnuje się z tej "świeckiej tradycji”, bo słomiana kukła, zdaniem ekologów, zanieczyszcza wodę. Palić też jej nie wypada, ponieważ ludziom może się źle kojarzyć. Tak więc topienie Marzanny w głębinach zastępuje się spotkaniem z Panią Wiosną…

Ale wróćmy do "wiosennych świąt” , a raczej tego, co je otacza. Malowanie pisanek – owszem, w domu jako atrakcja dla dzieci i oczywiście po to, by było co włożyć do koszyczka i poświęcić. I tyle, jeśli nie liczyć wysyłania świątecznych życzeń, co z kolei teraz stało się rzadkością. Inna rzecz, że na owych kartkach najczęściej można było zobaczyć bazie albo ludową scenkę ze śmigusem–dyngusem.

Dziś, gdzie się nie obrócić, wielkanocne konkursy, wystawy, kiermasze. Kto zrobi palmę większą, piękniejszą, najściślej zgodną z tradycją? Kto namaluje najśliczniejsze pisanki, przygotuje wielkanocny stroik, zaprojektuje najładniejszą kartkę? Konkursy odbywają się w parafiach, szkołach, centrach kultury, muzeach. Uczestniczy w nich z roku na rok coraz więcej osób. Wiele z wielkanocnych dzieł kupić można na kiermaszach albo charytatywnych aukcjach.

To wspaniale, że tradycja ożyła – jest tylko jedno ale: oby nie przysłoniła istoty obchodzonych świąt. Ale to już zależy tylko od każdego z nas.