Prastare tęsknoty

Domowy poradnik artystyczny

Michał Baca z niebywałą czułością potrafi pochylić się nad kępą zeschłej trawy...

Natura ludzka - o ile w ogóle - zmienia się powoli, bardzo powoli. Człowiek współczesny, osaczony wszędobylską elektroniką, wyręczającą go nie tylko w pracochłonnych zajęciach, ale często i w samodzielnym myśleniu, nadal przecież ma swoje tradycyjne upodobania.

Wydaje się, że prawie wszyscy widzieliśmy kiedyś ukwiecony płot, stadko gęsi maszerujące polną ścieżką, doniczkowe kwiatki ustawione na parapecie starej chaty, opuszczony polski dworek. A jednak bywa, że z przyjemnością patrzymy na podobne motywy jeszcze raz, i jeszcze raz...
Mawia się czasem, że codzienność jest szara, nieciekawa i banalna. Mijamy ją więc często obojętnie. Ale czy słusznie? W każdy - nawet zimowy - weekend krakowskie hotele, restauracje i bary zapełniają się przybyszami z różnych stron. Modnie jest dziś spędzać wolny czas pod Wawelem. Wiemy jednak dobrze, że to nie tylko moda, że magia tego miejsca ma także, ogromne znacznie. A przecież krakowianie rzadko podnoszą głowy, aby nacieszyć oko architektonicznymi detalami, tarczą księżyca zawieszoną ponad krakowskim Rynkiem albo Kazimierzem... Codzienności trzeba się dobrze przyglądać. Wówczas okazać się może, że aż tak banalna i nieciekawa nie jest, lecz potrafi fascynować, uwodzić, czarować i inspirować. Teza ta znajduje potwierdzenie przede wszystkim w sztuce, są bowiem jeszcze - na szczęście - artyści, którzy zawsze, gdziekolwiek by się znaleźli, rozglądają się wokół siebie. Do nich należy krakowski malarz Michał Baca, który wystawił kilkadziesiąt swych obrazów w krakowskiej galerii Piano Nobile przy Rynku Głównym 33.
Michał Baca ukończył studia na Wydziale Malarstwa Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni prof. Juliusza Joniaka w 1983 roku. Wielokrotnie prezentował swe prace na indywidualnych i zbiorowych wystawach w kraju i za granicą. Jest dociekliwym obserwatorem rzeczywistości: przyrody, architektury i człowieka, bo maluje też urodziwe portrety. Jednym słowem: realista - można powiedzieć. Ale czy to jedno słowo wystarczy? Z całą pewnością nie. Realizm - jak to już wielokrotnie podkreślałem - realizmowi równy nie jest, ma wiele osobniczych twarzy, mieni się indywidualnościami swoich twórców. Jedna z nich nosi nazwisko Michał Baca.
Obrazy krakowskiego autora, pomimo tematycznej różnorodności, mają swoje oryginalne spoiwo: jest nim osobniczy liryzm o różnym - w zależności od nastroju malarza i przetwarzanego przez niego motywu - natężeniu. Liryczna wrażliwość artysty może się ujawnić w pełni dzięki warsztatowej sprawności wysokiej próby, jaką malarz ten zdołał opanować i na swój sposób uzupełnić oraz rozwinąć. Baca z niebywałą dozą czułości potrafi pochylić się nad kępą zeschłej trawy, czerwieniejącymi pysznie owocami dzikiej róży i jarzębiny, starą studnią i polem owocującym pękatymi dyniami. Obecna wystawa przekonuje, że malarz w każdym, zarówno codziennym i banalnym, jak i wyjątkowym momencie okazuje się artystą niezwykle czujnym, zawsze przygotowanym na nagle pojawiającą się inspirację malarską.
Po prawie stu pięćdziesięciu latach nieustannego i często mocno prowokacyjnego w swym przesłaniu artystycznego eksperymentowania w sztuce - a więc zarówno w świadomości odbiorców, jak i artystów - górę zaczyna brać ludzka tęsknota za pięknem i harmonią. Ten, kto ją odczuwa, powinien wystawę obrazów Michała Bacy koniecznie zobaczyć.
ANDRZEJ WARZECHA