Prawdziwa mądrość

Ks. Wit Pasierbek SJ: ROZWAŻANIA NIEDZIELNE

Człowiek mądry powinien posiadać szeroką wiedzę i po tym też go poznajemy. Ale nie każdy człowiek wiedzy musi być mądry. Doświadczenie życia i znajomość człowieka to potwierdza. Według Biblii mądrość można było zdefiniować jako zdolność do osądzania i działania zgodnie z prawdą i wolą Boga. Człowiek mądry to ten, który kocha i poszukuje prawdy (por. Syr 14, 20-27). Mądrość więc nie jest sumą szerokiej, precyzyjnej wiedzy naukowej. Raczej, mądrym jest ten, kto czyni własnymi myśli Boga i Jego wolę. To także ten, kto posiada poznanie i doświadczenie miłości Boga, i w jej świetle ocenia całą ludzką działalność, własne życie, decyzje i ich konsekwencje. Inaczej mówiąc, to mądrość serca. Co więcej, ludźmi mądrymi mogą być i ci, którzy są analfabetami, ubogimi w naukową wiedzę, ale za to szukającymi prawdy i doświadczenia Boga. Wspomnijmy chociażby św. Katarzynę ze Sieny, która nie umiejąc pisać, prowadziła z papieżem bogatą wymianę myśli. Człowiek mądry to także ten, który w swoim myśleniu i doświadczaniu jest otwarty na coś, a jego bytowość jest zorientowana ku czemuś, by to poznać i uczynić swoim.

O takiej mądrości i wychodzeniu na spotkanie wyjątkowego, młodego pana opowiada Jezus w dzisiejszej ewangelii. Jest to przypowieść o pięciu pannach roztropnych, mądrych, które właściwie przygotowały się na powitanie młodego pana, oraz o pięciu nieroztropnych, głupich, które nie przewidziały, że może im zabraknąć oliwy do lamp.

W palestyńskiej wsi wesele było bardzo wielkim wydarzeniem. Zgodnie ze zwyczajem, w ostatnim dniu świętowania, młody pan wraz z przyjaciółmi, tzn. pośrednikami między nim a narzeczoną w okresie narzeczeństwa, udawał się do jej domu, gdzie młoda pani wraz z przyjaciółkami z czasów młodości oczekiwała na niego. Po jego przybyciu wyruszali oboje w uroczystym orszaku do domu młodego pana, gdzie odbywały się zaślubiny i przyjęcie weselne. Cała wieś odprowadzała młodą parę, a kiedy szli, możliwie najdłuższą drogą, przyjmowali życzenia i pozdrowienia. Procesja była bardzo odświętna, z lampami i śpiewami. Żydowskie przysłowie mówi: "Każdy od 6 do 60 lat pójdzie za bębnem weselnym". Rabini byli zdania, że wolno żydowi zaniechać studiowania Prawa, jeżeli brał udział w radości zaślubin. Dlatego też trzeba się było do tego wydarzenia właściwie przygotować. Panny weselne, znużone oczekiwaniem na spóźniającego się młodego pana, zasnęły. Kiedy nadszedł, okazało się że pięciu z nich zabrakło oliwy do lamp, w efekcie czego nie zostały wpuszczone na przyjęcie weselne.

"Być przygotowanym na przyjście młodego pana" oznacza tutaj postawę czujności, dyspozycyjności i gotowości, by wyjść na spotkanie przychodzącego Pana, czyli chodzi o postawę mądrości i roztropności, co wiąże się ściśle z przewidywaniem. Nie znamy dnia i godziny Jego przybycia, ale wiemy, że każdy dzień i godzina naszego życia zmierza ku Niemu. I to jest prawda życia chrześcijanina. Dlatego winien się starać mieć lampę ciągle zapaloną, a ową oliwą, której powinno wystarczyć do momentu spotkania z Jezusem, jest moc miłości Ducha Świętego, którą chrześcijanin zostaje napełniony w chrzcie świętym, a którą ma kochać Boga i ludzi.
W pierwszych wiekach chrześcijaństwa nowo ochrzczony nazywany był także "oświeconym", czyli tym, który został oświecony światłem Chrystusa. Stąd chrześcijanin był postrzegany jako lampa światła, która oświeca wszystkich członków rodziny. Takimi też chrześcijanami winniśmy być dzisiaj, by rozjaśniać ciemności tego świata. A winno się to wyrażać najpierw w postawie użyczania dobra i miłości tym, którzy tego potrzebują. Taka postawa musi wypływać z wiary, czyli poznawania i przyjmowania za swoje nauki i postaw Chrystusa. By w końcu ukochać prawdę i według niej wszystko osądzać. Nie okłamujmy się sofizmatami i ludzkim rozumowaniem. "Podstawą wiedzy jest bojaźń Pańska" (Prz 1, 7), czyli ta praktyczna mądrość, która pochodzi od Boga, a poprzez którą człowiek staje się w pełni wolny, bo jedyną Prawdą dla człowieka i o człowieku jest Chrystus.