Prowadzić ku sztuce

Szanowni Państwo,

Tadeusz Kantor, w latach 80. ubiegłego wieku, namalował obraz pod tytułem "Mam wam coś do powiedzenia”. I istotnie miał. Przez lata mówił do nas swoim teatrem.

Zastanawiam się, czy ja mam Państwu coś do powiedzenia. Z całą pewnością nic w formie "podanej do wierzenia jedynej prawdy”. Natomiast chętnie bym z Państwem porozmawiała, podzieliła się swoimi spostrzeżeniami, czasem wątpliwościami, czasem zaskoczeniami, czasem być może złością, ale i radością.

A o czym te rozmowy? O szeroko rozumianej kulturze – w jej najdrobniejszych, codziennych przejawach, czyli właśnie o "drobiazgach”. A także o czymś, co – już od razu przyznam – boli mnie i uwiera bardzo, mianowicie o różnorakich problemach, jakie sobie funduje nasza inteligencja.

Chciałabym te rozmowy "pisane” do Państwa częstokroć poprzedzić rozmowami faktycznymi, z osobami, których zdanie będzie wzbogacało wiedzę na dany temat. Przyznam też, że byłabym ciekawa i Państwa zdania w różnych sprawach, chętnie bym podyskutowała.

Jedno jest pewne: nie będę pisać o polityce. Wprawdzie dzisiaj artyści właśnie do polityki odnoszą się coraz częściej, włączają się w nią, wręcz ją uprawiają – vide ostatnie Biennale w Berlinie. Lecz ja podzielam zdanie rosyjskiego awangardzisty Aleksandra Rodczenki, którego wystawa jest teraz czynna w Muzeum Narodowym w Krakowie: "Ja chcę prowadzić ludzi ku sztuce, a nie używać sztuki, by ich ku czemukolwiek prowadzić. (…) Sztuka musi być oddzielona od polityki”.

Postaram się "rozmawiać” z Państwem w co drugi piątek o naszym mieście, jego estetyce – porządkach i nieporządkach, o krajobrazach – również miejskich, o wydarzeniach artystycznych – dużych i małych, ale też o tym, co nas trapi, męczy, co uprzykrza, a co umila nam życie. O wszystkich drobnych sprawach – tych, które służą kulturze, i tych, które jej przeszkadzają.