Przełamując stereotyp starszej pani

Pewnie ich zachowanie nie spotkałoby się z naszą akceptacją, o czym chyba doskonale wiedzieli twórcy „Party Girl”: Marie Amachoukeli oraz Clair i Samuel Theis, których wspólne dzieło uczy wyrozumiałości dla odmienności innych i redefiniuje pojęcie społecznej normy.

Angelique, która odbiega od stereotypowego wizerunku kobiety w średnim wieku, pracuje w nocnym barze. Choć jest jego najstarszą „ozdobą”, nie odstaje od swych młodszych koleżanek i jeszcze długo nie zamierza zwolnić tempa. Nie oczekuje zmian, ale te pojawiają się na horyzoncie niezależnie od jej woli. Niespodziewanie zauroczony nią od lat mężczyzna prosi 65-latkę o rękę. Czy Angelique zrezygnuje z życia, które wiodła do tej pory na rzecz stabilizacji? Jaką cenę przyjdzie jej za to zapłacić?

Intrygująca Angelique nie wzięła się znikąd. Jest w rzeczywistości matką Samuela Theisa – współreżysera dzieła. „Party Girl” to więc naturalistyczna opowieść, fabularyzowany dokument o ich rodzinie i osobistych historiach, za którymi kryje się także pewna tajemnica.

Bohaterowie grają samych siebie w sposób niezwykle otwarty i odważny. Może właśnie dlatego są tak urzekający? Warto też zauważyć, że do epizodów zaangażowano naturszczyków, jakby twórcy „Party Girl” chcieli za wszelką cenę odseparować swój obraz od świata filmowej fikcji. Ale i ona dochodzi na ekranie do głosu – i to w znaczący sposób.

Życie zwyczajnych ludzi przeplata się bowiem z ich fantazjami i najskrytszymi marzeniami. Na jawie śnią reprezentanci niewielkiej społeczności miasteczka Lorraine we Francji, sportretowani w „Party Girl”; kobiety pracujące w nocnym barze, ich rodziny, bywalcy lokalu, górnicy – jednym słowem wszyscy, którzy tworzą tu lokalny koloryt. A w centrum sieci interesujących powiązań stoi Angelique, której wygląd i zachowanie działają na widza w sposób wręcz hipnotyzujący.

Historia jej życia, doceniona w Cannes Złotą Kamerą za najlepszy debiut, ma mnóstwo odcieni, dlatego też film jest gatunkową hybrydą; raz trzyma w napięciu jak przystało na kino akcji, innym razem rozczula, spełniając funkcje komedii romantycznej.

Ile w tym prawdy, a ile fikcji? Odpowiedź na to pytanie zna tylko Angelique.