Przyspawani

O tym się mówi

   PRL-owska karuzela kadrowa kręciła się wedle tajemnych dla pospólstwa acz zrozumiałych dla wtajemniczonych i uczestniczących w niej, prawideł. Stołki w aparacie partyjnym były zawsze wyższe niż miejsca w strukturze administracyjnej - które z kolei miały znaczniejszą rangę od miejsc w hierarchii gospodarczej. Ruchy tej karuzeli obserwowano zawsze z wielką uwagą, choć dla nieuczestniczących w tych obrotach jedno pozostawało poza dyskusją: że jeśli raz ktoś wszedł do nomenklatury, musiał napsocić wyjątkowo szkaradnie, aby z niej wypaść, oraz że tzw. przewodnia siła narodu polskiego niechętnie przyznawała się do błędów kadrowych. Z tego powodu powstał mechanizm, który rozszyfrowano w dowcipie: nie sprawdził się w polityce - pójdzie na ministra, nie sprawdził się w przemyśle - damy go na kulturę, nie sprawdził się w powiecie - zostanie naczelnikiem gminy.
   Minęły lata, zmieniło się wiele, są prawdziwe wybory i niedekretowana przez "centralę" samorządność - a dawne metody prowadzenia polityki kadrowej wciąż się odzywają. Kategoria "przyspawanych do stołków" nie tylko, że nie ginie, ale ma się całkiem dobrze. Coraz rzadziej o nominacjach decydują kwalifikacje, coraz częściej za to przynależność do towarzystwa, które akurat ma coś do powiedzenia. Kanapowa partia musi mieć wicepremiera, bo jest listkiem figowym koalicjanta - no to go ma; i bez znaczenia jest, że efekty jego działań trudno uznać za pożyteczne. Hałaśliwa partyjka ortodoksów współtworzy koalicję wojewódzką - więc jej nominat dostaje posadę w zarządzie województwa i pociąga za kolejne sznurki, oferując posady kolegom. Cały ten system działa w obie strony: umożliwia miękkie lądowanie negatywnie zweryfikowanym w kolejnych wyborach, ułatwia im przeczekanie niesprzyjających czasów na ciepłej posadzie.
   Podobno władza jest jak choroba zakaźna: pomimo wyleczenia wirusa nosi się do śmierci. Kto raz zasiadł na stołku, nigdy nie wróci do pozycji wertykalnej. Najwyżej zamieni siedzisko na mniej wygodne. (HAUS)