Przyszłość myślenia

O tym się mówi

   Korekta ordynacji wyborczej, wprowadzająca bezpośrednią elekcję wójtów, burmistrzów i prezydentów miast, miała na celu wzmocnienie ich pozycji w samorządach, uniezależnienie ich od widzimisię radnych, od łaski formalnych i nieformalnych grup nacisku, których byli swoistymi zakładnikami.
   Expressis verbis, jeśli przewagę ma w radzie grupa - opcja - przeciwna wójtowi, konflikt jest nie tylko nieuchronny, ale na dodatek niemal nierozwiązywalny. Taka rada jest w stanie kompletnie pokrzyżować szyki wójtowi, sparaliżować konstruktywną działalność Urzędu Gminy - ale i niekompetentny wójt może skutecznie zniweczyć wszelkie starania radnych, skompromitować nie tylko ich, ale i całą ideę samorządności.
   Coś z tych spraw ujawniło się w ostatnich miesiącach w okolicach Krakowa. W jednej z północnych gmin niechętna wójtowi - którego akurat vox populi ocenia całkiem dobrze - większość rady odmówiła mu absolutorium, w innej, z kolei z południa, mówi się powszechnie, że skonfliktowany z radą wójt dąży do jej odwołania. Czy te nieporozumienia są skutkiem zmian w ordynacji, której autorzy nie przewidzieli możliwości zaistnienia takiego pata? Niekoniecznie, aczkolwiek twórcom nowego porządku samorządowo-administracyjnego można zarzucać niedostatek wyobraźni, przejawiający się chociażby w kwestionowanym dopiero w ostatnim czasie dublowaniu zadań i obowiązków urzędów wojewódzkich i urzędów marszałkowskich.
   Główną winą za taki stan rzeczy obarczyć można chyba jednak nas wszystkich - wyborców - wciąż z nadmierną dezynwolturą podchodzących do udziału w wyborach. Głosując na wójta niekoniecznie myśli się o głosowaniu na radnego, prezentującego podobne poglądy, a i sami kandydaci do najwyższego stanowiska w gminie zbyt rzadko występują jako przywódcy zwartej drużyny, idącej do wyborów z konkretnym, przemyślanym programem.
   Ale nie wolno tracić nadziei, że w przyszłości będzie lepiej - myślenie ma przyszłość. Trzeba wierzyć, że zaczniemy wreszcie myśleć, idąc do urn... (DELL)