Pustułka zwycięska

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Przypomnę tylko rzadkiego ćwierć wieku temu czarnego bociana, który bywa widywany nad rzeką w środku Nowego Sącza. Lub kruka, wielkie czarne ptaszysko, które po latach jest tak liczne, że zoolodzy zaczynają przebąkiwać o nadmiernej liczebności. Od razu wyjaśnię, że czarna barwa wspomnianych ptaków nie ma najmniejszego znaczenia, czego najlepszym przykładem jest pustułka.

Niewielki drapieżnik wielkości smukłego gołębia, o brązowej szacie. Co rusz trafiam na informacje, że nie tylko rośnie w liczbę, ale na stałe wprowadza się do centrów kolejnych miast. Lubi wysokie, murowane budynki, które przypominają mu skały, gdzie niegdyś zakładał gniazda. Miasta kuszą obfitością pożywienia. Gołębie, wróble, kosy. Gdy znajdziecie pod drzewami stosy ptasiego pierza, to najlepszy dowód, że gdzieś w okolicy była pustułka. Na plus wychodzi jej brak konkurencji, choć w tej materii też coś się ostatnio zmienia, ale o tym będzie na końcu. Pustułki okazały się również niebywale plastyczne w swoich zachowaniach.

Dostałem w prezencie zdjęcia gniazda zbudowanego z kawałków elektrycznych kabli. Drapieżne ptaki nie przykładają się specjalnie do pracy. Ot, stos patyków ułożonych we względnym porządku. Daleko im do wymyślnych konstrukcji ulepionych z gliny czy wyplecionych z traw. Gniazdko było w całości sklecone z wyzbieranych na budowie kolorowych drutów! Doskonały materiał, łatwy w ułożeniu, trwały. Cała konstrukcja była modernistycznie zamontowana na stalowej kratownicy wysokiego komina.

Wszystko wskazuje na to, że nowe środowiska, które utworzył człowiek, zasiedli kolejny gatunek. Pewnie na życzenie konserwatorów zabytków, którym stada zdziczałych gołębi niszczą elewacje odremontowanych budynków. A w ślad za pustułką podążają wędrowne sokoły. Z niewielką pomocą ludzi już opanowały stołeczny Pałac Kultury i wieżowce kilku miast.