Pustynne kwiaty

Miał do tego prawo, bo skoro we wszystkich poprzednich Igrzyskach zdobyliśmy 8 medali, a w tych 4 (na razie), to sukces aż bije w oczy. Jednak jeżeli uważniej przyjrzymy się temu sukcesowi, to zobaczymy obraz bardziej ponury. W Kanadzie mamy bowiem do czynienia z sukcesami dwóch osób - Justyny Kowalczyk, która jest sportowym fenomenem, gdyż wyrosła na gwiazdę na prawdziwej pustyni, i Adama Małysza. Pan Adam jest zresztą najpoważniejszym oskarżeniem systemu zarządzania polskim sportem. Jest w czołówce skoczków od ponad 12 lat. Gdy 9 lat temu zdobywał Puchar Świata, Gregor Schlierenzauer miał 11 lat.

Ale dziś to właśnie on rządzi na skoczniach, a nie żaden z jego rówieśników z Polski. Sukcesy Adama Małysza nie odmieniły mizerii polskich skoków narciarskich, podobnie jak przed laty fenomen Wojciecha Fibaka nie był w stanie przesłonić nędzy polskiego tenisa. Sportowe sukcesy na tak dużych imprezach jak Igrzyska Olimpijskie najczęściej wyrastają z solidnych fundamentów, czyli z dobrze prowadzonych lekcji wychowania fizycznego w szkołach, i dobrego systemu naboru dzieci do szkolenia bardziej specjalistycznego.

Nie mamy w Polsce ani jednego ani drugiego. Chociaż przykład Finlandii, w której oba systemy funkcjonują, a która zdobyła znacznie mniej medali niż Polska, pokazuje, że solidne fundamenty nie muszą automatycznie prowadzić do sukcesu, to jestem dziwnie pewny, że za cztery lata Finlandia będzie w czołówce medalowej Igrzysk w Soczi, a my będziemy ponownie lamentować nad stanem polskiego sportu wyczynowego. A tak naprawdę lamentować możemy już dziś. Bo, oczywiście, miło jest zdobywać medale na Igrzyskach, ale jeszcze milej jest żyć w kraju, w którym rządzący potrafią podnosić jakość życia obywateli, także przez umiejętne upowszechnianie sportu.