Raj mamy w sobie

Tomasz Mędrzak i Agnieszka Sitek w spektaklu pt. "Eksperyment Adam i Ewa" Fot. (wch)

Ładne i ciepłe to przedstawienie.

Białe tło płóciennej ściany, stylizowane pnącza i podwieszone wśród nich kuszące rumieńcem złoto-czerwone jabłka. Podłoga sceny z tego samego białego płótna, lekko udrapowana. Tu także jabłka, kasztany. W tej samej tonacji pień drzewa. Scenografia bliska wystrojowi Miejskiego Ośrodka Kultury, w którym trwa, przypomnijmy, XV Jesienny Festiwal Teatralny. W spektaklu "Eksperyment Adam i Ewa" ma to być raj pierwszych rodziców. Tak jak w cywilizacji chrześcijańskiej czas bywa liczony przed i po Chrystusie, tak teatralne dzieje pierwszych rodziców dzielą się na przed jabłkiem i po jabłku. W rolach głównych oczywiście Adam i Ewa, czyli Tomasz Mędrzak i Agnieszka Sitek. Jest jeszcze ten trzeci, czyli szatan, w osobie Piotra Szwedesa ubranego w czarny podniszczony nieco frak i przykuse portki z mankietami. W pewnej chwili pojawi się nawet z cylindrem. Postać zwyczajna, bez przerysowań. Z wyższości swej pozycji komentuje przygodę rodzaju ludzkiego jakim jest jego istnienie. I to nie on poda jabłko z zakazanego drzewa. Weźmie je Ewa, bo po prostu będzie miała na nie nieodpartą ochotę.

Tomasz Mędrzak, w swoim autorskim, prywatnym od ponad dwóch lat teatrze sięgnął po "Dzienniki Adama i Ewy" Marka Twaina. Spisane oddzielnie, połączył i nadał im charakter dialogu o tym, jak to mogło być w biblijnym raju między pierwszym mężczyzną i pierwszą kobietą. Odpowiedź brzmi: jeśli byli naprawdę naszymi rodzicami, to musiało być tak jak u nas, normalnie.

Więc ona jest w sukience, a on w ciemnym garniturze i pod muszką. Padają pytania o sens, o to kim jesteśmy, co nas otacza i z czyjej woli to się dzieje.

Podobno Mark Twain sportretował w osobach pary bohaterów siebie i swoją żonę. To anegdota, która nie ma większego znaczenia. Spektakl jest uniwersalny i może dlatego właśnie Tomasz Mędrzak oprawia go, paradoksalnie, w muzykę Chopina, artysty będącego własnością wszystkich. Bardziej ciekawi próba oddania tych prawdopodobnych, pierwszych refleksji i rozmów w raju. Są niby ludzkie, lecz Adam i Ewa są trochę w nim jak rajskie ptaki.

Ewa sięga po jabłko, zjada je i jest wielkie bum, ogromny huk, w którym pogrąża się cały teatr łącznie z widzami. Jak prawybuch na początku pradziejów świata. Po nim zaczyna się życie rodzinne, na początku nieuświadomione jeszcze. Rodzi się nowy człowiek, potem drugi, na początku zagadkowe istoty, nienazwane. Są pieluchy na sznurku, butelka ze smoczkiem, pierwsze powroty podchmielonego ojca do domu. Czy raj zniknął? Nie. Rodzice odnajdują go w sobie przez wzajemną miłość. Ciepła to refleksja i rekompensująca nam piętno pierworodnego grzechu.

Środowy spektakl, to także niewymuszony dowcip, gra do widza i wciąganie go w akcję. Twórcy nieistniejącego już Teatru Ochoty starają się robić ambitne spektakle, a jednocześnie, komunikatywne, zjednujące sobie widza. Ten, bez wyszukanych środków, silenia się na wielkość, taki jest na pewno.

Wojciech Chmura