Prostą miarą niegdysiejszej popularności naszych raków rzecznych i stawowych mogą być liczne przysłowia. Pokazać, gdzie raki zimują czy rakiem łazić. Zaś nieudane połowy ryb wynagradzano złowionymi rakami oraz sentencją, iż na bezrybiu rak rybą. Jak Polska długa i szeroka we wszystkich wodach chrzęściły długowąse, opancerzone i zbrojne w szczypce skorupiaki. Łatwe w połowie i jeszcze prostsze w kuchennej obróbce często trafiały zarówno na stoły szlachty i pospólstwa.
W połowie minionego wieku wieku byliśmy raczą potęgą, bowiem sprzedawaliśmy za granice setki ton schwytanych raków. Prawie sześćset ton rocznie! Ponoć były bardzo smaczne. Ponoć, bowiem dzisiaj sprawdzenie najprostszego przepisu na danie z raka jest niemożliwe z braku surowca. Raki wyginęły.
Jako pierwsze zaszkodziła im racza dżuma. Paskudna choroba, która zdziesiątkowała raki w Europie. Ocalałe niedobitki wykończyło totalne zatrucie rzek w czasach intensywnej budowy socjalizmu. Rak szlachetny jest bardzo wrażliwy na zanieczyszczenia i był wskaźnikiem jakości wody.
Gwoździem do trumny okazały się melioracje, które zlikwidowały rzeczne zakola i zakuły brzegi w beton. Niemniej, jeśli gdziekolwiek w rzece czy jeziorze zobaczycie żywego raka, to woda nadaje się do picia bez gotowania. Raki przetrwały jeno w niezrozumiałych już dzisiaj powiedzeniach i sentencjach. Szkoda.
Pismak przeciwko oszustom, uwaga na Instagram
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
