Rasy psów. Karelski pies na niedźwiedzie

Rasa należy do rodziny szpiców i jest blisko spokrewniona z rosyjską łajką. Chociaż jej nazwa pochodzi od Karelii leżącej w Rosji, w pobliżu fińskiej granicy, została ukształtowana głównie w Finlandii, gdzie w 1920 r. powstała pierwsza zorganizowana hodowla, a w 1936 r. psy zostały zaprezentowane po raz pierwszy na wystawie w Helsinkach.

Dawniej wykorzystywane były do polowań na niedźwiedzie, jelenie, żbiki i wilki. Pierwsze informacje o psach o podobnym umaszczeniu i charakterze jak dzisiejsza rasa, lecz nieco bardziej krępych i cięższych, pochodzą z lat 80. XIX wieku.

Współcześnie z karelczykami poluje się w Skandynawii głównie na łosie, jednak instynkt myśliwego jest u nich tak silny, że będą korzystać z każdej okazji do polowania i staczać walki nawet ze zwierzętami wielokrotnie przerastającymi ich wymiarami i masą.

Są to psy średniej wielkości, o wysokości w kłębie 49-60 cm, wadze od 17 kg (suki) do 28 kg (psy), mocnej budowy ciała. Ich włos okrywowy jest twardy i prosty, podszycie miękkie i gęste. Maść czarna, może być matowa lub z odcieniem brązowym. Większość przedstawicieli rasy ma wyraźne białe znaczenia na głowie, szyi, klatce piersiowej, brzuchu oraz kończynach.

Karelczyk, pełen pasji łowca, odporny na niekorzystne warunki atmosferyczne i bardzo pewny siebie, nie nadaje się do życia w mieście. Może być agresywny w stosunku do innych psów, ale nie jest agresywny w stosunku do ludzi. Cechuje go jednak trudny charakter, jest uparty, samowolny i lubi chodzić własnymi drogami. Nie dopilnowany i nie ułożony chętnie kłusuje. Opiekun musi mieć doświadczenie w pracy z psami i wykazywać się konsekwencją.

Przy odpowiedniej tresurze karelczyk staje się przyjaznym towarzyszem, wobec swojej rodziny jest wierny i oddany; cechuje go także przyjacielskie nastawienie wobec dzieci. Nie jest to pies dla domatorów. Karelski pies na niedźwiedzie najlepiej czuje się w rodzinach aktywnie spędzających czas. Opiekun musi być osobą lubiącą długie spacery, jogging, jazdę na rowerze (najlepiej po lesie) wraz ze swoim pupilem. A jeśli opiekun nie zadba o codzienną psią aktywność, karelczyk sam znajdzie okazję do zaspokojenia rozpierającej go energii.