Raul to bardzo fajny kumpel

– Wszedł Pan z marszu do drużyny, zagrał dwa mecze, strzelił gola. Jakie są pierwsze wrażenia z pobytu w Cracovii?

– Jak najlepsze, zwłaszcza że zdobyłem bramkę, a to dla napastnika zawsze jest ważne. Ciężko trenowaliśmy podczas zgrupowania w Uniejowie. Jeszcze trochę czasu potrzeba, bym zgrał się z kolegami. W drugim spotkaniu grało mi się lepiej niż w pierwszym. Dłużej potrenowałem, lepiej się rozumiałem z partnerami.

– W systemie 3–5–2 grywał Pan często?

– Grałem przeważnie w zespołach, które stosowały ustawienie z dwoma napastnikami, ale z czterema obrońcami i pomocnikami. Nie mam jednak żadnego problemu z tym systemem. Jestem zadowolony, że mam kolegę w ataku.

– A czy Pan jest typem napastnika lubiącego wykańczać akcje, czy angażuje się Pan też w kreowanie sytuacji?

– Stwarzam okazje, ale też finalizuję ataki. Nie jestem takim typem napastnika, który tylko czeka pod bramką na podania. Staram się uczestniczyć w kreowaniu gry. Lubię pojedynki z obrońcami.

– Z kim się Panu najlepiej układa współpraca na boisku?

– Z Denissem Rakelsem, w drugim meczu grałem z Bartkiem Kitą. Za mną dopiero dwa mecze. Na oceny przyjdzie czas.

– A jeśli chodzi o aklimatyzację w drużynie? Z kim Pan mieszkał w pokoju podczas zgrupowania w Uniejowie?

– Wejście do drużyny przebiegło dobrze. Koledzy wiedzą, że grałem w Niemczech, darzą mnie szacunkiem. Nieźle rozumiem się z Denissem, Bartoszem Rymaniakiem. Mieszkałem sam, bo to był mały pokój. Choć najpierw byłem w nim z Beniaminem Jeżem, potem sam, by było wygodniej.

– Z kolegami rozmawia Pan po słowacku?

– Tak, ale rozumiemy się bardzo dobrze, to podobne języki. Potrzebuję miesiąca, a myślę, że będę mówił dobrze po polsku.

– Grając w Bundeslidze, nauczył się Pan języka niemieckiego?

– Tak, ale potrzeba było na to więcej czasu.

– Ma Pan najlepsze CV z obecnych zawodników Cracovii. Z Rużomberoku przeniósł się Pan do Hannoveru, jak Pan wspomina tamten czas?

– Było ciężko, miałem 19 lat, nie znałem języka. Przejście z ligi słowackiej do Bundesligi było dla mnie sporym przeskokiem. Była duża konkurencja w walce o miejsce w składzie.

– W Kaiserslautern w 2. Bundeslidze było łatwiej?

– Tak, mieliśmy dobrą drużynę. Strzeliłem w ciągu trzech lat 34 bramki, w ostatnim sezonie mojego pobytu w tym klubie wywalczyliśmy awans. Odszedłem jednak do Schalke 04 Gelsenkirchen.

– Tam konkurencja była spora.

– Oczywiście, byli Raul, Klaas-Jan Huntelaar. Trzy razy udało mi się zagrać w lidze. Po sześciu miesiącach musiałem odejść do Freiburga. Ten klub był lepszy dla mnie. Nie zastanawiałem się nad tym, czy dobrze zrobiłem, wybierając Schalke. To była dla mnie wielka szansa.

– Trenując z Raulem, mógł Pan go podpatrzyć. Wiele się Pan nauczył?

– To bardzo inteligentny zawodnik. Na każdym treningu starał się pokazywać wszystko, co ma najlepsze, strzelał bramki. Nie zachowywał się jak wielka gwiazda, można z nim było normalnie porozmawiać. Dla kibiców był gwiazdą, ale przy nas był dobrym kolegą. Mogliśmy siąść przy kawie i pogadać. To świetny kolega.

– Zawsze grał Pan jako napastnik?

– Też jako lewy pomocnik.

– Przygoda w Niemczech skończyła się na 2. Bundeslidze w Cottbus.

– Grałem tylko sezon, choć miałem kontrakt na trzy lata. Spadliśmy jednak do III ligi, a nie byłem zainteresowany tym, by grać w tej lidze. Chciałem występować wyżej, by walczyć o miejsce w reprezentacji. Znalazłem się więc na Słowacji w Spartaku Trnava. Długo byłem w Niemczech, chciałem zmienić otoczenie, wrócić w rodzinne strony. Grałem w eliminacjach do Ligi Europy. Odpadliśmy w czwartej rundzie z FC Zurych.

– Ostatni raz w reprezentacji Słowacji zagrał Pan w maju. Trener Jan Kozak widzi Pana w kadrze?

– Mam stały kontakt z trenerem i jego asystentem. By grać w kadrze, muszę najpierw dobrze prezentować się w Cracovii.

– Konkurencja do miejsca w ataku jest duża?

– Ostatnio grał Adam Nemec z Unionu Berlin, Marek Hamsik z Napoli ma mocne miejsce. Nie poddam się jednak bez walki. Mam nadzieję, że trenerzy będą mnie obserwować.

Łukasz Zejdler nie znalazł się w 23-osobowej kadrze Cracovii na zgrupowanie w Turcji. Zawodnik może sobie szukać nowego klubu. „Pasy” chciałyby go wypożyczyć. Testy w Arce Gdynia zaczął Jakub Mrozik, którego trener Robert Podoliński też nie widzi wiosną w swoim zespole. Szkoleniowiec chętnie przyglądnąłby się jeszcze testowanym ostatnio Słowakom Jakubowi Vojtusowi i Robertowi Valencie. Nie pojadą oni dzisiaj z zespołem do Turcji, ale nie jest wykluczone, że nie dołączą do drużyny na miejscu. Sprawa ich dalszych testów jeszcze się waży.

(ŻUK)