Rok trzynasty 13–zgłoskowcem opisany

Wacław Krupiński: KULTURAŁKI

O roku ów! kto ciebie przeżył w naszym kraju! /Jak wielu powie, żeś był rokiem urodzaju, /nie miesiącami klęski; tak mawiają starzy /widząc, jak OFE zabrać rządowi się marzy. /Choć bajali nam różni, że to dla nas cudem; /bo już nieraz igrali z niby ciemnym ludem. /Ogarnęło Polaków serca z zimy słońcem /znowu trwożne przeczucie, że z żywota końcem, /czeka ich biedne życie, nijak ci radosne. /Taką jesień im życia fundują, nie wiosnę. /

Ktoś wymyślił, że właśnie zgłodniali i chudzi /lepsze złapią sylwetki, podobne do ludzi /zwłaszcza obywateli Platformy i Tuska, /co się jawnie sprzeciwił konceptowi Buzka. /Mógłbym tak dalej rymem, trzynastozgłoskowym /ciągnąć te Kulturałki – i miałbym je z głowy. /Ale jakbym o filar, drugi, nie bił głową, /to w kwestiach ekonomii sam jestem niemową. /Wracam więc na kultury mej ojczystej łono /bo mi łatwiej zobaczyć, co z nią poczyniono. /Tu w Krakowie mi radość dała "Maskarada”, co ją przy Świętym Duchu wystawił Kolada. /Ujął mnie też "Niżyński. Zapiski z otchłani”. /

Idźcie dla gry Mielczarka i oceńcie sami, /jak czysty spektakl stworzył Opalski, czyli Żuk. /Baletu tam niewiele, tam rządzi piekieł bóg. /Wcale nie lepiej jest i "W mrocznym mrocznym domu”, /w sztuce, co ją rozświetla błysk talentu gromu /aktorów, reżysera, a także autora. /Tak, młody to wszak teatr, ale nie ta zmora /którą w murach "Starego” straszą nas psubraty /co się nagromadziły wokół Jana Klaty /i nam serwują teatr niby-narodowy, /choć ten tak naprawdę to już mamy z głowy. /Rozwalą go doszczętnie postdramatu pieski /jeden z czubem na głowie, a drugi – Majewski. /

Do tego – sam się boję, co teraz napiszę –/kamaryla aktorska na czele z Globiszem. /Taki na narodowej scenie nam się snuje /dramat, co go nam piszą teatralni psuje. /Bezkarnie wystawiają te sceniczne bzdury /wiedząc, że wciąż im sprzyja minister kultury. /Ale są i powody również do radości /zwłaszcza dla tych, co lubią w operze zagościć. /To Opera Krakowska, co to lotem ptaka, /mając za dyrektora Bogusia Nowaka /(tę swoją poufałość tłumaczyć muszę tym /że mi ratuje ona wiersza rytm, bo nie rym) /skoczyła mocno w górę portalu Operabase / i to się przesuwając o pięćdziesiąt miejsc. /(Tak naprawdę o miejsce jeszcze jedno więcej /co autora poddało znowu z rytmem męce). /

Mamy zatem Operę w półsetce scen świata /muzycznych, w czym pomogła na pewno "Traviata”. /Co jeszcze rok trzynasty zdarzył naszym duszom? /Płyt kilka jakże miłych co wrażliwszym uszom. /Ja na miejscu najpierwszym stawić się ośmielę /dzieło jakże wyborne, choć czekało wiele. /Ale efekt wspaniały – zowie się dlatego /"Krajobraz rzeczy pięknych” mistrza Zaryckiego. /

Co piosenka to perła, co piosenka – brylant; /czemuż w radio czy tiwi tych refrenów ni ma? /Ucieszyły mnie także, bom od dawna fanem, /Jana Kantego dzieła przez Radio zebrane. /Ukoją nasze serca, wsączając się w uszy /to piosenki Anawy, to "Harfy Papuszy, / to "Nieszpory ludźmierskie”, to "Lokomotywa” /na kolejnych albumach będą przez rok spływać. /

Ująć w rymy na koniec, by się też godziło /nowy album nagrany przez me Motion Trio /("me” dałem nie z próżności, to znów rytmu sprawa); /ważne, że płyta piękna, a na niej – "Orawa”! /Cały album "Polonium” to wielka muzyka, /co z trzech akordeonów mistrzowsko pomyka. /A i ja do puenty muszę pobiec rączo, /bo mi się już linijki ramki mojej kończą. /Niechaj ten rok czternasty wszystkim nam przydarzy /zdrowia, radości, szczęścia i przecudnych marzeń. /I byśmy za rok znowu spotkali się wszyscy /– tego Państwu winszuję – ja, Wacław Krupiński.