Rozbitkowie

Lądujemy gdzieś pomiędzy szekspirowską „Burzą” a popularnym kilka lat temu serialem „Lost. Zagubieni”. Na odciętej od świata wyspie, w wyniku katastrofy samolotu, pojawia się barwna galeria postaci. Jest choćby Kathrine Switzer, pierwsza kobieta, która złamała regulamin i przebiegła maraton bostoński.

Są bohaterowie filmu „Dumni i wściekli”, czyli geje - aktywiści wspierający strajkujących górników z walijskich kopalni. Na scenie pojawi się też Rachel Carson, autorka bestsellera „Milcząca wiosna”. To amerykańska biolożka walcząca z zanieczyszczeniami oceanu. Na scenie zobaczymy też historię drużyny piłkarskiej z Samoa, która wreszcie strzela gola, albo mongolskiego chłopca, który - by uwolnić swą rodzinę od głodu - wygrał konny wyścig. I jest jeszcze pingwin, który co roku odwiedza swojego wybawcę.

Strzępka i Demirski stworzyli spektakl ku pokrzepieniu serc. Postanowili - na przekór otaczającej rzeczywistości - skonstruować w teatrze enklawę dobrych emocji. I to im się udało. A przy tym znakomicie rozdali role. Monika Frajczyk jako joginka wychodzi zdecydowanie na plan pierwszy, ale jakość spektaklu to przede wszystkim efekt gry zespołowej. Rozczuliła mnie też Dorota Segda, z dystansem do siebie opowiadająca wyobrażoną historię Doroty S., która bramki na lotnisku zaatakowała salcesonem. A do tego odwołania do popkultury i mrugnięcia oka do widza - by wymienić postać pingwina z „Powrotu Batmana” Tima Burtona. Naprawdę bywa zabawnie.

Jak zawsze w wypadku tego duetu teatralnego, nie brakuje połajanek za dziki kapitalizm, ale to drugi lub trzeci nawet plan. Bo najważniejsze było zbudowanie eskapistycznej przestrzeni spotkania z drugim człowiekiem. To wielka siła teatru, którą Strzępka i Demirski potrafili wykorzystać.