Rozczarowani

Dlaczego Rafał Majka nie jest liderem swojej grupy, tylko musi pracować na kogoś innego? Dlaczego obaj są gdzieś daleko w klasyfikacji generalnej? Dlaczego Kubica nie wygrywa rajdów, skoro jest rzekomo taki dobry? Dlaczego Janowicz jest Janowiczem? Dlaczego...

Rozczarowanie to immanentna i najważniejsza składowa rozważań polskiego kibica. Takiego kibica uśrednionego, telewizyjnego, któremu karkówka z grilla najlepiej smakuje podlana – poza piwem – sukcesem. Zima, wiosna, lato, jesień – bez względu na porę roku zawsze pojawia się jakieś „dlaczego?”. Możesz być Stochem, możesz być Kowalczyk, możesz być żywą legendą, ale to zawodzące „dlaczego?” i tak cię nie ominie.

Porażki czy gorsze wyniki – nieważne, czy biorą się z chwil słabości (Janowicz), taktyki (Majka) czy siły rywala (Radwańska) – nie są u nas tolerowane. Jeśli nie daj boże coś wcześniej wygrałeś, zwycięzcą powinieneś być już zawsze. Do przesady napawamy się sukcesami i biczujemy – zawodników, bo przecież nie siebie – gdy ich brak.

Zgłębianie tego zjawiska kończy się zazwyczaj na socjologicznych dywagacjach i wiwisekcji narodowych cech, które – w dużym skrócie – każą widzieć w sporcie i sportowcach doskonały sposób na leczenie kompleksów. Sam za główny powód gotów jestem jednak uznać coś innego: to dowód, że Polacy – en masse – ciągle uprawiają za mało sportu, a w związku z tym go nie rozumieją. Stawiają nadludzkie wymagania, nie akceptując istnienia zmiennych, które składają się na wynik. Ktoś, kto startuje w amatorskich biegach albo regularnie goni po korcie z rakietą, trzy razy zastanowi się, zanim zada pytanie: dlaczego? Zwróci uwagę na niuanse, wysiłek, stres, konkurencję. Dla wielu to tymczasem duperele bez znaczenia. Grasz? To wygrywaj. Dla nas.