Rozety na skalniaku

   Miłośnicy pięknych roślin skalnych, także tych uprawianych w doniczkach na parapecie, doskonale znają eszewerię (echeveria), tworzącą szarosrebrzyste i purpurowe rozety. W tej roślinie wszystko jest piękne: forma, faktura i barwa. Osobliwa jest też nazwa nadana na cześć żyjącego w XIX wieku meksykańskiego botanika Atanasio Echeveria.
   Najlepsze warunki do życia eszeweria znalazła w Kalifornii, Meksyku i południowej części Peru. Tam, gdzie jest ciepło, bo też lubi upały i żeby przeżyć, nie potrzebuje zbyt dużo wody. W lecie wymaga umiarkowanego podlewania, natomiast w zimie obejdzie się bez kropli wody. W krainie, skąd pochodzi, rośnie około 150 gatunków rośliny przypominających gwiazdki i gwiazdeczki.
   W naszych warunkach klimatycznych też się zadomowiła i niektóre gatunki nawet dobrze znoszą chłody. W każdym razie potrafią przetrwać umiarkowną zimę, rozpoczynając kolejny sezon w niezłej kondycji.
   Eszeweria jest rośliną wieloletnią. Sadzi się ją w kępach, które rozrastają się w charakterystyczną rozetę. Pięknie ubarwione liście są często owłosione, a niteczki przydają im tylko urody. Kwiaty wyrastają ze środka rośliny. A ponieważ tworzą sterczące nad płożącymi się gwiazdkami baldachy, roślina nie wygląda efektownie. O wiele lepiej prezentuje się latem i jesienią, gdy rozety przylegają do siebie, osiągając jednakową wysokość. Kwiaty mają kolor pomarańczowożółty, różowoczerwony albo szkarłatny i pojawiają się, w zależności od gatunku, albo na wiosnę albo w zimie.
   Na parapecie pięknie wyglądają eszewerie pozbawione łodyg z niebieskoszarymi liśćmi ułożonymi w rozetę albo z dużą ilością pędów rozłogowych. Spotykana jest też roślina wisząca z długimi włosami. Eszeweria występuje też w formie krzewu, który w przeciwieństwie do klombowych odmian osiąga nawet 70 cm wzrostu. Okazałe odmiany, różnej wysokości i o bardziej lub mniej wyszukanych kształtach, spotyka się głównie w Meksyku.
   Eszeweria nie lubi nadmiernej ilości wody (gniją korzenie i łodygi, pojawia się pleśń), zwłaszcza zraszania, ale uwielbia słońce latem i zimą. Jeśli na skalniaku mamy okazy, lepiej nie ryzykować straty rozety i osłonić ją na zimę przed chłodem.
   Rozmnażanie eszewerii nie jest trudne. Sprawdzają się trzy metody. Pierwsza polega na uszczknięciu bocznych rozetek, druga na ukorzenieniu liści albo kwiatów, trzecia - wysiew z nasion i tę stosują ogrodnicy.
   W szkółkach dostępne są doniczki z rozsadą. Rozety szczelnie wypełniają górną część pojemnika. Rozerwanie i podzielenie eszewerii na kilka mniejszych sadzonek jest błędem. Zanim zapełni się wolna przestrzeń i roślina stworzy dywan, minie sporo czasu. Lepiej przełożyć zawartość doniczki do ziemi i czekać cierpliwie na boczne odrosty. Niestety, czeka się długo. Eszeweria, piękność skalniaków, rośnie powoli i raczej nie zdarza sie, by przygłuszyła inne rośliny.
   Skoro już mowa o skalniaku, a więc miejscu nawiązującym do surowej natury, warto pamiętać, że eszeweria nadaje się znakomicie do miniogrodów z kamyczkami, terakotą i glinianymi, niebarwionymi doniczkami. Mnogość gatunków daje szczególne pole do popisu. W większych wazonach sadzi się eszewerię ze zwisającymi pędami, w innych niską, tworzącą rozety tuż nad ziemią. Kupując kilka roślin tego gatunku, można stworzyć niebanalną kompozycję. Uprawa nie stwarza większego trudu, więc polecana jest zapracowanym estetom z ziemią w... doniczkach.
KRZYSZTOFA BIK-JURKOW
Zdjęcia: autorka