Sezon Ogórkowy

W TVP Info, tuż po głównym wydaniu Wiadomości TVP1, przez 20 minut odpowiadała na pytania red. Krzysztofa Ziemca. I okazało się, że warto było na to wydarzenie te parę głupich miesięcy czekać.

Oczywiście nie mam zamiaru robić tu pani Magdalenie kampanii wyborczej, nie mam też zamiaru z jej programem (nawet ze stosunkiem do Władimira Putina) polemizować, ani tym bardziej jej samej wyśmiewać – co do tej pory było głównym zajęciem zajmujących się jej kandydaturą dziennikarzy (sam nie jestem bez winy). Rubryka poświęcona telewizji nie jest do tego celu najlepszym miejscem. Wywiad udzielony przez dr Ogórek daje jednak asumpt do zastanowienia się nad funkcjonowaniem telewizyjnego dziennikarstwa politycznego.

Do tej pory dr Ogórek istniała w przestrzeni publicznej jako tzw. paprotka – pełna uroku (choć nie dla wszystkich), wiotka, uśmiechnięta blondynka. Nikt nie pamiętał o doktoracie z historii Kościoła, dziedziny spośród nauk humanistycznych najbardziej wyrafinowanej i skomplikowanej, wymagającej ogromnej wiedzy nie tylko z historii, ale i teologii oraz filozofii. W taki sposób, próbując iść na łatwiznę, podszedł też do owego wywiadu red. Krzysztof Ziemiec, któremu wydawało się, że ma do czynienia z kimś o randze Wandy Nowickiej czy Anny Grodzkiej. No i dostał „szklanką po łapkach” – okazało się, że nie jest dla dr Ogórek żadnym partnerem.

Dr Ogórek rozniosła go w puch swą kompetencją prymuski – swobodnie operując paragrafami Konstytucji, orientacją w polskich systemach obronnych, wiedzą na temat zawiłości polityki zagranicznej USA. A w oczach red. Ziemca widać było narastające przerażenie, kończące się w finale objawami niezwykłego szacunku...

Ech, wiem, że to nierealne, ale serce aż rwie się, by zobaczyć telewizyjną debatę dr Magdaleny Ogórek z dr. Andrzejem Dudą...