Siberian husky

Husky są odważne silne i wytrzymałe, doskonale polują Fot. Archiwum

Rasy psów

Jeśli nie mamy czasu na wielogodzinne przejażdżki rowerem w towarzystwie biegnącego obok husky lub nie posiadamy domu z dużym kawałkiem ziemi (uwaga: pies kopie dziury), unieszczęśliwimy i siebie, i psa. Niewybiegany może się stać nerwowy i osowiały, a pozostawiony samotnie w domu potrafi urządzić w mieszkaniu prawdziwą demolkę.

Namiętność husky do biegania idzie w parze z wybitną pasją łowiecką. Siberian husky to rasa pierwotna, pochodząca z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Była tam hodowana przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych, m.in. Czukczów i Kamczadalów. Zdobywali oni pożywienie, polując i przemierzając znaczne odległości, w czym pomagały im psy. Ideałem było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, formowano zaprzęgi złożone nawet z 18-20 psów. Pokonywały wówczas 160-180 kilometrów dziennie w szybkim tempie.

Husky są więc zahartowane do arktycznego zimna, odważne silne i wytrzymałe. W naturalnych warunkach ich pożywieniem były resztki ryb, fok czy wielorybów, pozostawione przez ludzi. Zręcznie polowały też na ryby, małe gryzonie, a nawet zające. Ich instynkt łowiecki do dziś nie zaginął, husky może więc zapolować na kota sąsiada, tym bardziej że nawet dwumetrowe ogrodzenie posesji nie stanowi dla niego większego problemu. Bardzo samodzielny i samowolny, jest mistrzem w wymyślaniu sposobów na wydostanie się z zamknięcia. Także na spacerach spuszczony ze smyczy, nie zważając na nasze wołania, husky może pobiec w sobie tylko znanym kierunku.

Husky nie lubi się podporządkowywać i nie toleruje przymusu fizycznego. Nie bywa całkowicie posłuszny, chociaż uczy się bardzo szybko, a gdy chce się przypodobać właścicielowi, chętnie wykonuje jego polecenia. W żyłach siberianów płynie krew wilków, gdzie w stadzie obowiązuje bezwzględna hierarchia, młody husky może więc walczyć o przywództwo. I to opiekun musi zwyciężyć, w przeciwnym razie mogą wyniknąć kłopoty - pies wyrośnie na dominanta.

Prawidłowo prowadzony husky jest przyjacielski, łagodny i otwarty. Mimo czujności nie wykazuje cech pożądanych u psa stróżującego, nie jest bowiem nadmiernie podejrzliwy w stosunku do obcych czy agresywny w stosunku do innych psów. Wręcz przeciwnie - bardzo lubi zabawy i towarzystwo innych psów, podobnie zresztą jak i dzieci, dzięki czemu znakomicie nadaje się do dogoterapii.

Husky to psy średniej wielkości, mierzą najwyżej 60 cm. Raczej odporne, nie obarczone chorobami dziedzicznymi i niekłopotliwe w pielęgnacji. Linieją dwa razy w roku, ich obfite, gęste futro składa się z dwóch warstw. Niewybredne jeśli chodzi o pożywienie, często dla zdrowia podejmują kilkudniowe głodówki. Siberian Husky występują w pełnej gamie umaszczeń, po całkowicie białe do czarnych. Ich słynne niebieskie oczy wcale nie muszą mieć takiej barwy - mogą też być brązowe, zielone, miodowe. A każde oko może być innego koloru.

(DD)