Sikorski, groźba i szantaż

Bo to przecież, że prezydent Putin od czasu Pomarańczowej Rewolucji w roku 2004 analizował możliwości likwidacji państwowości ukraińskiej i otwarcie mówił o tym podczas rozmów z zagranicznymi politykami – nie jest doprawdy żadną tajemnicą. Wariant taki był od tamtego czasu planem B rosyjskiej strategii, na wypadek gdyby nie udało się trwale ustabilizować w Kijowie jakiejś wersji promoskiewskiego reżimu. Żeby się o tym przekonać, wystarczy sięgnąć do analiz warszawskiego Ośrodka Studiów Wschodnich z tamtego czasu.

To, że Putin musiał o tym mówić premierowi Tuskowi podczas jego pierwszej wizyty w Moskwie – jest niemal oczywistością, tym bardziej że od czasu upadku liberała Jelcyna po raz pierwszy witano na Kremlu polskiego premiera jako potencjalnego „przyjaciela”, pragnącego odwilży w napiętych dotąd polsko-rosyjskich relacjach. W geście dobrej woli Putin zniósł nawet wtedy embargo na import polskiej żywności.

Jeśli w relacji Sikorskiego znalazło się coś nowego, to tylko to, że rosyjski prezydent tak otwarcie postanowił kusić Tuska „polskim Lwowem”. Ale to raczej anegdota na temat bezceremonialności i brutalnego stylu rosyjskiego prezydenta, niźli jakaś istotna nowa wiedza na temat rosyjskiej polityki tamtego czasu.

Odkąd Niemcy, Francuzi i Rosjanie wypchnęli Sikorskiego z rokowań na temat Ukrainy, a wkrótce potem Ewa Kopacz pozbawiła go funkcji szefa MSZ, były szef polskiej dyplomacji prowadził w zachodnich mediach kampanię, mającą na celu zdemaskowanie prawdziwych celów rosyjskiej polityki. Z perspektywy interesu Polski, nie wspominając już o Ukrainie, trudno przecenić znaczenie tej kampanii.

Dla zachodnich obserwatorów i polityków Sikorski odszedł ze stanowiska w okolicznościach niejasnych, pod wpływem niezrozumiałej dla nich wewnątrzpolskiej intrygi personalnej. Zachował przy tym spory kapitał autorytetu i zaufania, sprawiający, że europejskie i amerykańskie telewizje, gazety i portale zapraszały go, jako znawcę spraw wschodnioeuropejskich. Trzeba powiedzieć jasno: Sikorski sprawnie szkodził interesom Putina, logicznie i ze spokojem dowodząc, że nie wolno zostawiać Ukrainy samej i w żadnym razie nie należy łagodzić antyrosyjskich sankcji. Teraz tę akcję Sikorskiego, w interesie Rosji, gwałtownie przerwano.

Stała się bowiem rzecz całkiem niespodziewana. Drugorzędny spór pomiędzy Sikorskim i amerykańskim dziennikarzem na temat tego, czy wywiad dla Politico należało autoryzować czy też nie, nagle przerodził się w wielką aferę kompromitującą obecnego marszałka Sejmu.

Co tu dużo mówić, Sikorski nie wykazał charakteru i pozwolił zrobić z siebie idiotę. Zaszantażowany prawdopodobnie utratą funkcji marszałka przeprowadził dwie, coraz bardziej absurdalne konferencje prasowe, w trakcie których coraz mocniej się samooskarżał, przedstawiając się w końcu jako ktoś nieodpowiadający za swoje słowa. A mógł przecież odmówić kajania się, zaprzeczania prawdzie i po prostu rozłączyć się, kiedy zapewne przez telefon słyszał pod swoim adresem brutalne pogróżki i absurdalne żądania. Tak dla jego osobistej powagi, jak i dla interesu państwa byłoby oczywiście o wiele lepiej.

Kto tak bardzo wściekł się na Sikorskiego, iż ten ujawnia teraz tajemnice dawnych rozmów z Putinem? Kto miał dziś polityczny interes w tym, aby owe rozmowy pozostały na zawsze utajnione? Kto straszył Sikorskiego i wymusił na nim autokompromitację? I kto mógł wiarygodnie zagrozić Sikorskiemu odwołaniem przez PO z funkcji marszałka Sejmu? Rozwiązanie tej politycznej zagadki nie będzie stanowić żadnej trudności dla Czytelników „Dziennika”. Nawet dla tych, którzy na co dzień nazbyt nie interesują się polityką.