Skoki przez przeszkody

Do prowadzenia interesów zatrudniacie więc zagranicznych menedżerów, ale przezornie dajecie im swojego człowieka do pomocy. Niech się uczy. Jest pojętny, z czasem przejmuje wszystkie obowiązki i prowadzi firmę do największych sukcesów w jej historii.

Przychodzi jednak kryzys, pojawiają się nieporozumienia, twój człowiek rezygnuje. Wiedza, którą zdobył, pomoże teraz komuś innemu, a ty musisz szukać następcy. Gwarancji, że będzie lepszy, nie masz żadnej.

Macie wrażenie, że trochę bez sensu potoczyła się ta historia? No właśnie, Apoloniusz Tajner też tak myśli. I gdyby zależało to tylko od niego, Łukasz Kruczek dalej byłby trenerem kadry skoczków.

Jednak nie będzie, bo… Bo innego wyjścia już, jak się zdaje, nie było. Problem nie tkwił w nieudanych zmaganiach z prawem Bernoulliego, tylko w tym, że polskie piekiełko najwyraźniej za bardzo zaczęło przypiekać Kruczka. Pieniądze, ambicje, niezdrowa rywalizacja i pęknięcia w kadrze. Krótko mówiąc, hece jak w latynoamerykańskiej telenoweli.

W tej chwili to, kto go zastąpi ma więc drugorzędne znaczenie. Będzie ogłoszony konkurs, bo takie są wymogi, choć jest to oczywiście kolejna fikcja w polskim sporcie. Nie ma zresztą znaczenia, kto go wygra, ani że będzie to Austriak Stefan Horngacher. Do rozwiązania są pilniejsze sprawy.

Ustawienie do pionu niektórych zawodników, ustalenie zdrowej hierarchii, w której trener kadry A jest szefem wszystkich szefów, a szkoleniowiec kadry B nie próbuje się z nim ścigać, etc. Jeśli te rzeczy nie zostaną uregulowane, to za Kruczkiem zatęsknimy szybciej niż się wszystkim wydaje. Tym bardziej że trener-obcokrajowiec w tym hermetycznym środowisku jeszcze szybciej znajdzie się pod ostrzałem. Heinz Kuttin i Hannu Lepistoe coś na ten temat wiedzą.