Słowo na niedzielę. A co? Pomarzyć nie można?

Chciałbym, żeby wybrani byli Polacy. Ojej, co znowu?

Faszystowskie hasło: „Polska dla Polaków?” Nic podobnego! Patrzę na Polskę, w której się wszystkim dobrze żyło i na Polaków, z którymi dało się dobrze żyć.

Był Węgier, Istvan Batory, wiadomo, Stefan Batory, był Niemiec, Veit Stoss, wiadomo, Wit Stwosz. Był Żyd, Janusz Korczak. Byli Litwin Adam(as) Mickiewicz(ius), że nie wspomnę już, ilu było Rosjan i Rosjanek.

Taka była Polska i takimi byli (i są?) Polacy. A więc, by rządzili nami Polacy, którzy dla Ojczyzny ratowania rzucą się przez morze, którzy porywają się raz i drugi przeciw carskiej przemocy, którzy nie tracą nadziei w czasach rozbiorowych, ale przygotowują naród kulturowo i gospodarczo dla przyszłej Polski.

Którzy zespolą owoc trzech rozbiorów w zupełnie przyzwoitą II Rzeczpospolitą, którzy w czasie drugiej Wojny światowej opuszczeni i zdradzeni przez sąsiadów i sojuszników, przetrwali okupację i prawie półwiekowy system komunistyczny, którzy kochają ojczyznę bardziej niż własne serce.

W takiej Polsce będzie rzetelna troska o wszystkich obywateli, zwłaszcza o chorych, niepełnosprawnych i rozmaitych biednych.

W której należyte wynagrodzenie otrzymają wszyscy uczciwie pracujący, zwłaszcza lekarze i nauczyciele. W której przekonania będą szanowane i nikogo z pracy nie usuną, bo był innego zdania.

Państwo, wolne od partyjniactwa zatroszczy się o szacunek dla każdego obywatela i każdego poglądu, jeśli on nie burzy ustalonego sensownego ładu. Dotyczy to szczególnie rodziny, która jako wspólnota ojca, matki i dzieci stanowi trwałą podwalinę społeczeństwa.