Słowo na niedzielę. Być czy mieć?

Zapytano kiedyś osobę, która ukończyła studia prawnicze i starała się o pracę w zawodzie: „A ma pani kogoś z tej branży w rodzinie czy wśród bliskich znajomych?” -Nie. O. to będzie bardzo trudno.

Kiedy córka profesora, wielkiego Ignacego Chrzanowskiego, zdecydowała się zostać pielęgniarką, niektórzy z jego środowiska mówili: „Jak ci Chrzanowscy nisko upadli. Dać córkę na pielęgniarkę!” Nie wiadomo dzisiaj, kto to konkretnie powiedział, ale ta córka to wyniesiona na ołtarze, błogosławiona Hanna Chrzanowska. - Sporo już czasu upłynęło od wielkiego rozwarstwienia społecznego, którego wyznacznikami byli dwór i wieś. A jeszcze kiedy właściciele dworu szczycili się tytułem książęcym, hrabiowskim, czy różnymi koligacjami, to łatwo było na ześlizgnięcie się na poziom: pany i chamy. Było to źródłem wielu napięć społecznych, a komuniści po Drugiej Wojnie to dość skutecznie zlikwidowali.

Czy więc jesteśmy przeciwko „mieć?” Bynajmniej. Ale pod warunkiem, że przed „mieć” będzie „być”. Bo jednak ważniejsze jest, jakim jestem człowiekiem niż ile posiadam. A co znaczy „być". Można odpowiedzieć, to znaczy –być człowiekiem. Czyli –odnosi się to i do kobiet i do mężczyzn – widzieć innych ludzi koło siebie. Nie pogardzać biedniejszymi i nie zielenieć z zazdrości wobec bogatszych czy na lepszym stanowisku. Być uczynnymi wobec tych, co są blisko i wobec każdego człowieka. Być rodzicami wiernymi sobie ze względu na ślubowanie i na dobro dzieci, które mają prawo do bezpiecznego wzrastania w trwałej rodzinie. Być roztropnymi w gospodarowaniu zasobami materialnymi. Być prawdomównym i dotrzymywać danego słowa i składanych obietnic. Wywiązywać się jak najlepiej ze swych obowiązków zawodowych. To takie trochę łopatologiczne wyliczenie wskazuje na to, że można być człowiekiem bez względu na stan posiadania i status społeczny. Proponuję jako zadanie domowe odszukanie w historii czy w literaturze ludzi, którzy stawiali być przed mieć. A może ktoś tak mówi o nas? Oby!