Słowo na niedzielę. Niebo – tam się wszyscy spotkamy

A co to takiego? Od razu staje nam przed oczyma stary, łysy dziadek z siwą brodą, a może być i z baczkami. Otacza Go wielki tłum aniołów, ubranych na biało, koniecznie ze skrzydłami, płci raczej niewiadomej, śpiewający nieustannie: „Święty, Święty, Święty…”. I tak przez całą wieczność. To musi być strasznie nudne – mówiła mi koleżanka już kilkadziesiąt lat temu.

Przyznajmy szczerze, że taką perspektywę szykuje nam często popularne przedstawienie tej „nagrody dusz czystych”. A i poniektóre media lubują się w czymś takim, dodając jeszcze mniej lub bardziej udane szczegóły.

Rzeczywistość jest jednak trochę inna. Najpierw musimy ustalić wspólną płaszczyznę dla rozważania ważnego przecież problemu. Jeśli nie wierzymy w Boga i we wszystko, co jest z Nim związane, a więc dusza, nieśmiertelność, wieczna nagroda i kara, niebo, piekło, grzech, odkupienie, łaska – i nie mamy zamiaru w takie rzeczy, przynajmniej na razie, wierzyć – traktujmy to rozważanie jako relikt ginącego folkloru, którym warto się zajmować albo i nie.

A jeśli wierzymy? To stajemy przed wielką zagadką, o której powie apostoł Paweł: „Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani w serce człowieka nie wstąpiło, co przygotował Bóg tym, którzy Go miłują”. Bóg kochający człowieka pragnie jego szczęścia mimo dramatycznego epizodu w raju. Posyła więc na ziemię Syna swego w ludzkim ciele, by przez śmierć i zmartwychwstanie dokonał odkupienia, czyli dopomógł w odzyskaniu utraconego szczęścia.

I dzisiaj obchodzimy pamiątkę dnia, w którym po wykonaniu dzieła Jezus w ludzkim ciele wstępuje do nieba, aby i nam ludziom przygotować tam miejsce, które zresztą było dla nas przygotowane już od założenia świata. W to wierzymy. A kto nie wierzy? Szanujemy go. Bo i tak TAM się spotkamy...