Słowo na niedzielę. Normalność

W dzisiejszym dziwnym świecie, pełnym dramatycznych napięć i przeciwieństw próbujemy znaleźć przestrzeń normalności. Chyba czymś takim jest turystyka w najszerszym tego słowa znaczeniu.

Nie wspominam tu o niesolidności organizatorów, czy biur podróży albo też i wypadków losowych (nie daj Boże terroryzm!), które najpiękniejszy wyjazd potrafią zamienić w koszmar. Chodzi o normalność. Niezależnie od opcji politycznych i statusu społecznego każdy lubi dokądś pojechać w myśl powiedzonka: "Cymbał, co się po świecie przedyndał, nad cymbałem góruje, który nie podróżuje".

Jeśli nie można inaczej, to choć do babci, do Wólki, pięć kilometrów za miastem. Ale są dzisiaj i szersze możliwości: w góry, nad morze, a nawet do Hiszpanii, do Grecji, do Turcji, do Włoch, do Ziemi Świętej, a nawet na inny kontynent.

Jedni podróżując wypoczywają, inni zwiedzają, a jeszcze inni - tylko fotografują i filmują. Po powrocie siadają przed sprzętem podłączonym do telewizora i cieszą się: Tam żeśmy byli, tam żeśmy byli. „On nigdzie nie był, tylko fotografował’’ - mówią o takich turystach.

A jest jeszcze jedno zjawisko turystyka pielgrzymkowa. W miesiące letnie setki tysięcy ludzi wybierają się w drogę do jakiegoś wybranego miejsca, by poza radością pieszej wędrówki bardziej poznać siebie i sens swojego życia. Wędruje się nawet z całej Europy do Composteli, do św. Jakuba, a ostatnio do Częstochowy przyszła z dalekiej Italii z samotną pieszą pielgrzymką 95-letnia Włoszka, Pani Emma. „Jestem szczęśliwa” - wyznała.

Hm… Sposób na szczęście?