Słowotok

Andrzej Kozioł: MOIM ZDANIEM

Konkurencja, w której startują obie panie, nie figuruje w programie igrzysk olimpijskich, ale z powodzeniem uprawiana jest przez niektórych naszych polityków. Nazywa się mówienie równoległe.

Rzecz jest arcyprosta: jeżeli zaproszą cię do telewizji, gadaj, gadaj, gadaj, nie zważając ani na innych uczestników dyskusji, ani na prowadzącego program.

Swoją mistrzowską formę pani posłanka Pawłowicz potwierdziła w czasie telewizyjnego programu "Babilon”. Przegadała trzy inne panie, przegadała dziennikarza. Po prostu usta się jej nie zamykały.

To nie pierwszy tak znakomity publiczny występ pani posłanki (jednocześnie pani profesor). Już brylowała na telewizyjnym ekranie, a partyjni koledzy po oglądnięciu programu przypadali do jej rąk, gratulując zwycięstwa. Ba, jedna z telewizji pokazała, jak pani Pawłowicz dzielnie stawała w szranki podczas posiedzenia komisji sejmowej. Kiedy ktoś usiłował przebić się przez pancerny mur jej wymowy, fuknęła na niego mniej wiecej w ten sposób: "To jest dyskusja, proszę się nie wtrącać”.

W ten sposób poznaliśmy nową definicję dyskusji. Z dyskusją mamy doczynienia wtedy, gdy przemawia pani posłanka profesor Pawłowicz.

Słowotok bywa częstą przypadłością. Dotyka panie handlujące na bazarze, wszechwiedzące ciotki i – jak widać – profesorki wyższych uczelni.

Skąd się bierze? Oczywiście, wiele do powiedzenia mieliby psychiatrzy, my poprzestańmy na innej, mniej uczonej konstatacji.

Jeżeli ktoś namiętnie uprawia mówienie równoległe, zagłuszając rozmówcę, z pewnością ma w nosie jego argumenty. Mówca równoległy uznaje tylko swoje racje, jest przekonany o swojej doskonałości oraz o swojej nieomylności.

A co ze zdetronizowaną panią Kempą? No cóż, nagle stała się sympatyczna, potulna niczym malutka owieczka...