"Czy tylko ja nie wiem, o kogo chodzi?". To pytanie nurtowało mnie ostatnio zbyt często, więc postanowiłem uważnie posłuchać, co promują stacje radiowe (te trochę lepsze niż gorsze), telewizje muzyczne i gazety. Wniosek pierwszy: jest lepiej niż było przed dekadą. Wszystko ładniej zaaranżowane, estetyczniejsze, wokale bardziej profesjonalne, dynamiczne.
Widać, że telewizyjne sito wpływa dobrze na wyławianie rzeczywistych talentów wokalnych. No właśnie. Talenty wokalne to jedno, ale warto mieć jeszcze osobowość, coś do powiedzenia oraz dar przelewania słów na papier. Z tym jest gorzej. Chłopcy i dziewczęta śpiewają o miłości, o tzw. życiu, ale jakieś to takie bez duszy, jakby pisane na zamówienie, przez kogoś innego. Wyśpiewane, nawet ładnie, ale czy przeżyte? Na własnej skórze? Zderzone z własnymi emocjami?
Słucham tych piosenek i nic nie czuję. A potem przełączam się na inną muzyczną estetykę, polski hip-hop, i ląduję w zupełnie innym świecie. Bisz, Miuosh, Kali, Zeus, Łona, całe pokolenie 30-latków, których nie uświadczymy w mainstreamie, bo za dużo tu gniewu i brzydkich słów.
To już nie jest tylko muzyka blokersów, rymujących do znudzenia o świecie widzianym z osiedlowej ławki. To barometr prawdziwych nastrojów, spisana świadomość miast XXI wieku, która dała znać w ostatnich wyborach. Niezbyt ładna, chropowata, daleka od hipsterstwa i modnie przyciętej bródki, ale czasem też zaskakująco liryczna. Szkoda, że nasi politycy nie mają pojęcia o istnieniu tego świata, a jeśli nawet mają, to czy coś z niego rozumieją?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
