Śmiech ponad podziałami

Marcin Wolski: SPRAWKI Z WARSZAWKI

Bo wyobraźmy sobie, że jakiś idol jednej, drugiej lub trzeciej strony poślizgnie się na skórce banana i padnie na... Mniejsza na co! Dla jego przeciwników kawał pyszny, a na dodatek dowód nieudacznictwa obśmiewanego, dla zwolenników – obraza majestatu. Choć może w głębi duszy też się śmieją, za nic tego nie ujawnią.

Zastawiam się, skąd to się wzięło? Za komuny było jasne – jak władza wywracała się na schodach, śmiali się wszyscy, a co najwyżej ten śmiech wycinała cenzura. Podział zauważyłem, jeżdżąc z kabaretem, kiedy nastała wolność, a kraj podzieliła wojna na górze, mówiłeś żart o Wałęsie, rżała połowa sali, o Mazowieckim odzywała się ta druga. Trzeba było co najwyżej orientować się, kto ma przewagę i grać zgodnie z upodobaniami publiczności. Biada jak się pomyliłeś, pamiętam to syczenie na dowcipy o Kwaśniewskim czy głuchą ciszę, kiedy żart sięgnął jego małżonki. Potem było już tylko gorzej. Podzielił się elektorat, podzielili współpracownicy, jakiś czas udawało mi się robić z Markiem Majewskim szopkę wedle parytetów. Jednak urazy nawarstwiały się, potwierdzając starą zasadę, że najmocniej kłócą się ci, którzy są do siebie najbardziej podobni, a sporu z sąsiadami nie da się porównać z potężną kłótnią w rodzinie.

Czy wynika z tego, że już zawsze będziemy skazani na dwa kabarety, dwie publiczności... Zapewne zjednoczenie śmiechu mogłoby spowodować pojawianie się wspólnego wroga, choć nie wiem, czy w początkowej fazie ów wróg nie zostałby potraktowanyjak potencjalny sojusznik. Dopiero później, gdyby dał się wszystkim we znaki z potępieńczych swarów i z za późnych żalów, zrodziłby się znów śmiech zdrowy, narodowy, ponad podziałami. Inna sprawa, że ani sobie, ani państwu tego nie życzę.