Śmieciowisko

Marcin Wolski: SPRAWKI Z WARSZAWKI

Jest w tej tendencji poważny pozytywny aspekt, ponieważ śmieci są przekleństwem naszej cywilizacji i - jak dotąd - wszelkie próby ich utylizacji udają się jedynie połowicznie. Co prawda, w przyszłości będzie można wykorzystać do składowania odpadów Księżyc, albo jakąś inną planetoidę, ale chyba wcześniej wszyscy utoniemy w tym plugastwie. Zatem im więcej tego przerobi się na sztukę, tym lepiej. Są oczywiście pewne problemy, nazwijmy zapachowe - ale tę kwestię zawsze można rozwiązać, pociągając odarte ze skóry ciała chemolakiem i wekując fekalia w próżniowych słoikach, które, jak wiadomo, nikomu nie przeszkadzają, dopóki ktoś nie rozbije takiego eksponatu o jakiś mur. (Nie mylmy jednak "instalacji" z happeningiem!)

W dodatku na składowiskach miejsca już nie ma, a w muzeach jeszcze są. A jak zabraknie? Można przecież odesłać do magazynów te wszystkie kiczowate dzieła martwych, białych, ksenofobicznych samców. Cukierkowate "Mony Lizy", militarystyczne "Grunwaldy" czy abominacyjne "Martwe natury", stanowiące apoteozę zabijania naszych małych braci domowych i leśnych.

Wbrew pozorom zabieg ten nie będzie szczególnie trudny. Już teraz sztukę od zwykłego śmiecia odróżnia przeważnie numer katalogowy. Bywało, że podczas zmiany ekspozycji pracownicy demontowali sedes w łazience, myląc go z kluczowym elementem wystawy.

A tych, których pomysły sztuki ze śmieci oburzają, odsyłam do archeologów, którzy grzebiąc po antycznych wysypiskach i nekropoliach, uparcie twierdzą, że "Tylko śmieci po nas pozostają i w ostatecznym rozrachunku to one będą świadectwem naszej wymarłej cywilizacji."