Sosna, czyli coś zmiennego

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Już słyszę okrzyki protestu: zwyczajne drzewo, długie igły, wszystkie są takie same. A widzieliście sosny rosnące na wydmach lub pienińskich skałach? Rachitycznie pokręcone od wiatru. Albo te z gęstego młodnika. Długie i chude niczym szyja żyrafy. Pędzą, by wyprzedzić koleżanki w wyścigu do słońca. Zwycięzca zabiera sąsiadom życiodajne światło, przez co powoli doprowadza je do zguby. Za to samotna sosna w szczerym polu to grubaśne, niskie drzewo o rozłożystej koronie. To zaleta samotności. Dolna część pnia u wszystkich odmian pokrywa gruba, spękana kora z wyciekającymi kroplami żywicy, która na młodszych konarach jest delikatna i cienka jak pergamin. Tyle o posturze najbardziej zmiennego drzewa, przejdę do legend. Sosnę specjalnie stworzył Bóg, kiedy zobaczył nagie, suche, smagane wiatrem i słońcem piaski, na których nic nie rosło. Dzięki interwencji Stwórcy drzewo doskonale radzi sobie w nieprzyjaznym środowisku, dając ziemi litościwy cień. Sosnowe bory nagrzane słońcem tworzą pachnącą, aromatyczną atmosferę, leczącą skutecznie przeziębienia. Sosny wielkim szacunkiem darzyli starożytni Grecy, Rzymianie i ludy Wschodu. Nasi przodkowie z żywicznych pni uzyskiwali surowiec do wyrobu terpentyny i leczniczych olejków. Proszę wybaczyć mi to, co za chwilę napiszę, bowiem przechodzę do rzeczy ostatecznych, ale dawniej trumny wyrabiano tradycyjnie z sosnowych desek. Baczono przy tym, by klepki nie były sękate. Przez dziurę po wypadłym sęku złośliwy nieboszczyk miał pociągnąć za sobą w zaświaty następną duszyczkę. Ten przesąd ma chyba wyjątkowo długie, starosłowiańskie korzenie. A tak naprawdę sosna zwyczajna (która wcale taka zwyczajna nie jest), to bardzo szybko rosnące drzewo, które łatwo może stać się ozdobą każdego parku.