Sowiecki chichot historii wciąż brzmi

Czytaj także: Patriotyczny atak na pomnik „chwały” Armii Czerwonej >>

Po pierwsze, jakiś czas temu widziałem w miejskim autobusie dziewczynę w koszulce z uśmiechniętą twarzą Danuty Siedzikówny – Inki. Może nadszedł czas, w którym „pokolenie ipodów” przestało się wstydzić bohaterów, o co je powszechnie posądzano? Po drugie, ucieszyła mnie wieść z IPN, że na gdańskim cmentarzu garnizonowym odkryto w końcu szczątki kobiety zabitej katyńskim strzałem w głowę. Tylko badania DNA dzielą historyków od ogłoszenia, że to właśnie Inka. Choć pewność już prawie jest – żadnej innej kobiety nie zamordowano tam ulubioną metodą Sowietów. Dziewczyna wreszcie będzie miała swój grób.

Instytut ogłosił wczoraj nazwiska kolejnych ośmiu bohaterów ekshumowanych na Powązkach. Nie było wśród nich tych najbardziej oczekiwanych (tak, wiem, po śmierci wszyscy stają się równi…) – generała Nila i rotmistrza Pileckiego. Gdzie mają groby? Gdzie są groby pozostałych „wyklętych”? Choćby ludzi z oddziału NSZ Bartka – Henryka Flame, których ubecja wybiła w bunkrach wiązkami granatów.

Chodziła mi po głowie Inka, gdy patrzyłem na kolejną demonstrację pod pomnikiem w Nowym Sączu. Naszła mnie refleksja: Sowieci mieli umiejętność odbierania godności naszym bohaterom i niezasłużonego wynoszenia na piedestał swoich – „wyzwolicieli”.

Dziwi to, że władze Nowego Sącza ogarnęła w sprawie pomnika dziwna niemoc. Kraków poradził sobie z tym dawno, 17 lat temu, choć sytuacja była podobna – przy pomniku też znajdowały się groby. A w Nowym Sączu ciągle nic.

Nie mam wątpliwości, że ludzie pokroju Inki by sobie z tym poradzili. Już dawno. Tyle że dzięki tym, których sławi sądecki pomnik, szukać ich teraz musimy głęboko w ziemi...