Sporty bez filtra: Dawaj, Adam

Jeśli już w październiku zaczynamy mówić, że na mistrzostwach świata w Rosji mamy grać o medal, to w czerwcu będziemy jednym z głównych faworytów do złota. Rozbudzone poza granice rozsądku oczekiwania to największe zagrożenie dla kadry, tym bardziej że to jedyna sfera w pracy z reprezentacją, nad którą Adam Nawałka nie ma żadnej kontroli. Choć z drugiej strony, kto jeśli nie on, miałby sobie z tym poradzić.

Stan euforii po awansie na rosyjski mundial pozwolił wrócić pamięcią do chwil sprzed kilkunastu miesięcy, gdy menu piłkarzy podczas Euro było informacją dnia albo gdy wdzięczni rodacy na zamku w Niepołomicach fetowali powrót Michała Pazdana. Polska znów zaczęła kręcić się wokół piłki, święto w niedzielę, święto w poniedziałek, eksperci w telewizyjnych studiach mijający się w drzwiach, prezydent nazwany przez ministra sprawiedliwości Lewandowskim, który nie gra zespołowo, nawet w TVP dyskusja o polskiej obronie wyparła obronę Polski różańcem, nawiasem mówiąc ta druga w piłkarskiej taktyce jawi się jako wysoce nieskuteczna.

Ot, zjawisko, z którego skutkami będzie musiał sobie radzić Nawałka, szczęśliwy traf chce, że osoba z trwale odciętymi emocjami skrajnymi. Taka, która zdanie „dla takich chwil warto żyć” wypowiada tym samym tonem co „mamy swoją strategię”. Po meczu z Czarnogórą do zbiorowego zdjęcia ustawił się z boku, z dala od niegramatycznego napisu „Polska dawaj 2018”, więc w wielu publikacjach padł ofiarą ciasnego kadrowania. O tym, że bez Nawałki portret prosperity kadry jest niepełny, nikogo przekonywać nie trzeba, w poczcie selekcjonerów polskich zajął właśnie miejsce wyjątkowe: jako pierwszy w historii poprowadzi kadrę na Euro i MŚ. Lepiej więc niż ktokolwiek wie, że część prawdy o kadrze to również mecz z Danią. Ten przegrany 0:4. I to jest punkt wyjścia do udanego mundialu.