Sporty bez filtra. Piast stał się wyrzutem sumienia polskiej ekstraklasy [KOMENTARZ]

Ustalmy na początku, że jeśli gliwiczanie zdobędą tytuł, będzie to rozstrzygnięcie najsprawiedliwsze. Nikt nie zasłużył na to bardziej, nie ma tu mowy o działaniu żadnego parytetu czy polityki równych szans dla mniej zamożnych i z mniejszych miast. Drużyna niechcianych piłkarzy, wciąż niedocenianego trenera i z budżetem na średnim ligowym poziomie wyrywa nagrodę własnoręcznie, dość powiedzieć, że w rundzie finałowej ograła już m.in. lidera, wicelidera i czwarty zespół. Gdyby na ostatniej prostej coś poszło nie tak i mistrzostwo zdobyła Legia, wówczas scenarzystę należałoby oskarżyć o brak wyobraźni, poważne warsztatowe uchybienia oraz gwałt na wrażliwości widzów.

To wszystko nie zmieni jednak faktu, że możemy mieć mistrza Polski ze stadionem na 10 tysięcy widzów (jednym z najmniejszych w ekstraklasie) i frekwencją wynoszącą niespełna 4,5 tysiąca widzów na mecz (jedną z najniższych w ekstraklasie). To nie jest więc poważna liga. Co źle świadczy o niej, a nie o Piaście, który po prostu swoją szansę dostrzegł i ją - miejmy nadzieję - wykorzysta. Z perspektywy Gliwic nietrudno przecież rozstrzygnąć dylemat, czy lepiej być przeciętnym wśród silnych, czy najlepszym wśród słabych.

Bo to jest liga słabych. Wyrównane rozgrywki stały się jej przekleństwem, kulą u nogi, z którą nie da się ruszyć w górę. Zaklęcie „tutaj każdy może wygrać z każdym” wywołuje może emocje, ale nie duchy europejskiej piłki. Futbol demokracją ludową nie jest, a to wyrastające ponad ligę kluby ciągną innych za sobą. Najbogatsze i najlepiej zarządzane, zwłaszcza z naciskiem na to drugie (tak, to wycieczka w stronę Legii i Lecha). W naszym krajobrazie Piast nie jest bowiem romantyczną anomalią, tylko wyrzutem sumienia.