Sposób na robaka

   W staroegipskim papirusie niejakiej Anastasii czytamy: "Pewien pisarz jest u mnie, robak gryzie jego ząb". Pogląd, że sprawcą próchnicowego zniszczenia zęba i wszystkich cierpień z tym związanych jest robak, to jeden z najstarszych, a jednocześnie jeden z najdłużej utrzymujących się poglądów.
   W II w. n.e. Galen zalecał do leczenia chorych zębów używanie specjalnych leków, a w VII w. w Chinach po raz pierwszy zostaje wymieniona receptura amalgamatu. Wiek XV, a ściślej rok 1427, zapisuje się w historii dentystyki złotymi (dosłownie) zgłoskami. Włoski lekarz kierujący katedrą medycyny w Padwie, Giovani d’Arcoli, jako pierwszy opisuje borowanie zęba i wypełnienie ubytku złotem. Kolejne lata przynoszą nowe osiągnięcia - we Francji skonstruowano "pelikana", specjalny instrument do usuwania zębów, przypominający dziób tego ptaka i opierający się podstawą o wiele zębów. W owym czasie istniały grupy bardzo zręcznych wyrywaczy zębów (posługiwali się oni m.in. dłubakami, szczypcami), którzy oferowali swe usługi, wędrując po całym kraju, jednak dopiero w 1699 r. król francuski Ludwik XIV w edykcie medycznym definiuje zawód chirurga zębowego.
   Pierwszą książką całkowicie poświęconą dentystyce jest dwutomowe dzieło Pierre’a Faucharda, wydane w 1728 r. w Paryżu. "Le chirurgien dentiste" zawiera fachową wiedzę tamtych czasów, zarówno anatomiczną, jak i chirurgiczną oraz omawia poszczególne dziedziny dentystyki, w których widoczne jest już zupełnie nowe podejście do trudnej sztuki leczenia zębów.
(DD)