Stare dobre małżeństwo i aksamitny rozwód

Wówczas wydawało się, że panowie mają jasną i spójną wizję tego, co chcą zrobić w Narodowym Starym Teatrze. Podczas wywiadu dopowiadali swoje myśli, wpadali sobie w słowo. Mówili o wspólnej pracy na scenie, ale i doradzaniu sobie w zakupach. Jako duet wypadali znakomicie – nawet jeśli nie wszystko pod względem artystycznym było na najwyższym poziomie, to resztę dopełniał PR.

Czytaj także: Zmiana w dyrekcji Starego Teatru. Sebastian Majewski wybiera Łódź >>

Bo gdy na horyzoncie pojawiały się czarne chmury prawicowych protestów przy okazji spektaklu „Do Damaszku” albo dyskusji o „Nie-Boskiej komedii” w wersji Oliviera Frljicia, stawali murem za swoimi wspólnymi projektami. Za każdym razem udawało się to obrócić w propagandowy sukces.

Czy na odejściu Majewskiego dyrektura Jana Klaty się nie potknie, jak zdają się sugerować nieoficjalnie niektórzy aktorzy? Nie sądzę. Może być wręcz przeciwnie: zawsze będzie można zwalić na dyrektora artystycznego winę za niektóre dotychczasowe niepowodzenia. Ale nie chcę tu sugerować ani tym bardziej podejrzewać, że dyrektor „Starego” będzie aż tak wyrachowany.

Z drugiej strony, różnice osobowościowe pomiędzy obydwoma panami też mają znaczenie i mogą zaważyć na przyszłości krakowskiej sceny. Sebastian Majewski to typ koncyliacyjny, skłonny do dyskusji. Jan Klata jest bezkompromisowym artystą, i takim też dyrektorem. Będzie musiał szybko znaleźć kogoś, kto zrównoważy jego temperament. Kandydatów na horyzoncie jednak nie widać.

Klata–Majewski byli modnym duetem w polskim teatrze – najbardziej rozpoznawalnym obok zestawów Monika Strzępka–Paweł Demirski czy Jolanta Janiczak–Wiktor Rubin. Dlatego też o tym odejściu będzie głośno. I to daleko poza granicami świata teatralnego.