Strachy na Lachy!

Barbara Rotter-Stankiewicz: ZA MOICH CZASÓW

Do tego diaboliczni władcy złych mocy, wymachujący ognistymi mieczami i szczerzący straszne zębiska. Na dokładkę niektórych z nich nie da się unicestwić, bo gdy jakaś szlachetna osoba odetnie im paskudny łeb albo rozpłata cielsko, zbierają się z powrotem do kupy, by nadal siać zło. I to wszystko niemal na wyciągnięcie ręki! Jak tu się nie bać?
Dla nieco starszych horrorów do wyboru do koloru: a to świat opanowuje tajemniczy wirus, a to nadlatują źli Marsjanie lub ich dalecy krewni, to "obcy" opanowali już część ludzkości i umiejętnie się z nią przemieszali. To wszystko "kultowe" filmy dla nastolatków. Kogo nie ruszą takie straszydła, zawsze może oglądnąć na którymkolwiek programie telewizyjne wiadomości - 90 procent informacji poświęcone będzie klęskom, katastrofom i wypadkom. Dodać trzeba jeszcze do tego programy publicystyczne opowiadające o porwaniach, gwałtach i przemocy, której ofiarami padają dzieci i dorośli. To będzie prawie komplet.
W zestawieniu z tymi monstrami - wymyślonymi i prawdziwymi - poczciwe czarownice fruwające na miotłach albo czarnoksiężnicy wymachujący różdżkami to pestka. Nikt już dzieci nimi nie straszy. W zapomnienie odeszły też inne postacie, przez pokolenia pomagające rodzicom trzymać niesforną dzieciarnię w ryzach. Bardzo modny przez wiele lat był argument "bo cię Cyganka zabierze". Pamiętam, że jakieś pół wieku temu ktoś z dalszej rodziny usiłował przemówić mi nim do rozumu, ale spotkał się z odpowiedzią, którą wcześniej zaszczepiła mi mama: A po co Cygance jeszcze jedno dziecko, jak swoi nie ma co dać jeść? Efekt był więc daleki od zamierzonego. Po latach sytuacja się powtórzyła - Cyganem, który przyjdzie i zabierze do wora - ktoś usiłował straszyć mojego synka. Ale dzieciak, ciekawy świata, koniecznie chciał zobaczyć prawdziwego Cygana - o tym, że przedstawiciele tej narodowości cudzych dzieci nie potrzebują, wiedział już ode mnie.