Strategia na starość

Lub też inaczej: to życie trwa dłużej niż do śmierci i tak samo ważne jest to, co robię teraz, jak to, co będę robił później. Nie musiałbym być księdzem, żeby tak myśleć, ale wydaje mi się, że jako ksiądz więcej i częściej pracuję z „wiecznością”. Sprawę już dawno sobie przemyślałem i mam postanowienie, że sześćdziesiątka to będzie dobry moment, by się przestawiać na wieczność. Stało się jednak inaczej.

„Przestawiło” mi się wcześniej. Rozmyślam więc o koncepcjach starości. Na pewno nie podobało mi się od dawna, gdy ktoś wartość swojego życia utożsamiał ze stanowiskiem. Czy był to ksiądz, czy profesor, czy polityk. Jakby życie bez władzy nie miało sensu. Zadziwiające jest dla mnie kurczowe trzymanie się stanowisk. Uważam, że wartość należy mieć w sobie, a nie w zajmowanej pozycji. Nie podoba mi się też bierność. Gdy ktoś traci wpływy i nie potrzebuje już walczyć o przeżycie i wycofuje się z życia. Nie podoba mi się bierne usychanie. Nie podoba mi się też uporczywe poszukiwanie funkcjonalności, bycia użytecznym.

Te modele starości widziałem najczęściej. Na szczęście obecnie coraz więcej osób szuka pomysłu na swoją starość. To, co mnie najbardziej zachwyca, to poszukiwanie rozwoju. Niezależnie od wieku. Nie widzę powodu, dla którego z wiekiem miałby we mnie ustawać głód wiedzy. Wciąż chcę wiedzieć więcej. Według mnie to, co z nas zostanie w następnym życiu, to wartość naszej osoby.

Czyli to, czy jesteśmy fajni.

Wierzymy w obcowanie świętych, a Bóg chrześcijan to trzy osoby. Mamy więc relacje między nimi. Świat po śmierci to także przede wszystkim świat relacji. Dobrze więc jest inwestować w swoją atrakcyjność jako osoby, bo to zostanie na wieczność.