Superfetacja, czyli życie seksualne zająca bielaka. Felieton Grzegorza Tabasza

Powody mogą być różne. Drapieżcy, brak pokarmu, choroby. Ot, wiele złego na jednego. Bez samców populacja może ulec zagładzie. Na wszystko jest sposób czyli owa superfetacja. Po jednej miłosnej schadzce z tym samym samcem, samica dzieli plemniki na dwie porcje. Jedna idzie na zapłodnienie kilku jajeczek, druga może przeczekać w doskonałej kondycji ponad miesiąc w zakamarkach macicy. W sam raz, by zakończyć trwającą około sześć tygodni ciążę i urodzić młode.

Prawie natychmiast dochodzi do drugiego jajeczkowania i zapłodnienia zaoszczędzonymi plemnikami. Tym sposobem samica karmiąc jeszcze pierwszy miot jest już w kolejnej ciąży. Do kolejnego porodu dochodzi, gdy pierwszy rzut zajączków jest samodzielny. Rozród niebywale efektywny i bez udziału samca!

Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to lokalna populacja wzbogaci się o kilkunastu nowych członków. Jeśli zaś podczas drugiej ciąży samicę dopadnie głód czy susza, dochodzi do resorpcji płodu. Organizm rozkłada komórki płodu jedną po drugiej. Zwierzak otrzymuje zastrzyk energii i odżywczych składników. Tym sposobem może przetrwać żywy do poprawy sytuacji. Co ciekawe, nigdy nie ma miejsca na wchłonięcie całego potomstwa. Zawsze coś się urodzi.