Świat bez komarów. Marzenie, ale też przyrodnicza katastrofa

Tego roku pierwsza tura nadleciała wyjątkowo wcześnie. Zwykle zaczynały kąsać w pierwszej dekadzie czerwca. To efekt mokrej wiosny. Póki co, są nieliczne, ale kolejne pokolenie, które pojawi się za trzy, cztery tygodnie będzie liczniejsze. Nieprzyjemnie liczniejsze i spragnione świeżej krwi.

Po zabiciu kolejnego owada na karku zacząłem marzyć o świecie bez komarów. Ech, żeby licho wzięło paskudne owady. Spokojnie. Lepiej, aby moje życzenie nigdy się nie spełniło, gdyż wywołałabym przyrodniczą katastrofę.

Komary pojawiły się na świecie ponad sto milionów lat temu. Tylko wspomnę, iż człowiek rozumny jako gatunek liczy ledwo dwieście tysięcy lat. W tym czasie dorosłe komary, jak i ich żyjące w wodze larwy weszły na stałe w menu licznych gatunków zwierzaków. Owady, ryby, płazy, gady, nietoperze komary jadają jako okresowo najliczniejszy składnik pokarmu. Tylko wspomnę, iż podczas całego życia jeden jerzyk konsumuje blisko osiemdziesiąt kilogramów komarów! Jak oni to policzyli?

Są też gatunki ryb, które w młodości przez kilka tygodni zjadają tylko larwy komarów, a jeśli ich zabraknie, giną. Na pocieszenie powiem, iż roje komarów w tundrze potrafią dosłownie zadusić renifera zatykając mu nozdrza lub utoczyć szklankę krwi na dobę. Czyli u nas nie jest najgorzej.

Z tyłu głowy zabrzęczał kolejny komar. Czas na małą gimnastykę: ubiję drania albo zaliczę ukąszenie...