O intensywne oddziaływanie, czasem nawet o zmysłową relację, jaka kształtuje się między odbiorcą a dziełem. Albo jest chemia, albo jej nie ma. Wiem to, bo zdarzyło mi się stanąć przed obrazem i wzruszyć. Nie Beksiński jednak wywołał we mnie tę emocjonalną reakcję.
Jego sztuka oddziałuje na mnie w zupełnie inny sposób. Budzi rodzaj wewnętrznego niepokoju, prowokując pytania, których nie zadajemy sobie na co dzień; o naturę zła, o genezę mrocznych wizji malarza, który żył przecież zwyczajnie - tak, jak my - ale widział znacznie więcej.
Spod powłoki świata wyłaniają się w jego przedstawieniach wynaturzone ciała, trupy splecione w perwersyjnym tańcu śmierci, zniekształcone figury pozbawione oczu, ust - ofiary bezlitosnej apokalipsy. Zamieszkują one bezkresną przestrzeń - usłaną najczęściej grobami - pozbawioną jakiejkolwiek nadziei. Oto bestiariusz Beksińskiego. Samotność i pustka.
Niektórym brakuje w jego malarskiej twórczości miejsca na oddech. Ci krytycy dostrzegają w niej jedynie stylistyczną przesadę i estetyczny nadmiar, któremu po drodze z kiczem. Jako odbiorca czujący, miejsca na oddech nie potrzebuję. Wstrzymuję go bowiem ze zdumienia, patrząc na porażająco smutne wizje Zdzisława Beksińskiego.
Kuratorzy z Nowohuckiego Centrum Kultury doskonale wyeksponowali obrazy malarza z Sanoka, czyniąc ze światła i czerni przewodników po imaginarium artysty. Aranżacyjny eksces z pewnością nie byłby jego sprzymierzeńcem.
Jestem przekonana, że Galeria Zdzisława Beksińskiego w NCK stanie się przystankiem obowiązkowym dla wszystkich miłośników sztuki.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
