Dziennik polski felieton

Szanowni Państwo, Czytelnicy „Dziennika Polskiego” i „Gazety Krakowskiej”, dziś witam się z Wami jako redaktor naczelny obu naszych tytułów. Tytułów, które od zawsze były dla mnie częścią miejskiego krajobrazu, bez których Kraków byłby tak pusty, jak Rynek Główny bez mieszkańców, ale też bez turystów i wszystkich odwiedzających nasze miasto.

Czy istnieje coś takiego jak naród? Oczywiście! Mówimy przecież „Złączym się z narodem”. Amerykanie wołają - We, people. Niemcy - Ein Volk, i tak dalej. Ale jak ten naród określić, choćby w tej chwili jak określić naród polski: „Polska to wielki, rozciągnięty w czasie wysiłek ludzi wielkich i ludzi prostych, zdolnych zarówno do wielkości na ludzką miarę, jak i do pozbawionej widowiskowości codziennej świętości.

O tym, że mamy w Polsce niski kapitał społeczny chyba tylko dzieci przedszkolne jeszcze nie słyszały. Naszą zmorą byłby brak sieci znajomych i lojalności umożliwiających działania wspólne.

W jednym rząd miał rację, choć tego głośno nie mówił - im dłużej będzie trwał strajk nauczycieli, tym będzie miał mniejsze znaczenie i mniejsze poparcie społeczne.

Widać, że PSL czuje ducha czasu, ale nieco za późno. Trzeba było proponować, jak się było u władzy. Teraz jest już posprzątane.

No właśnie! Ale jak to się stało, stawiają pytanie dociekliwi historycy, że Polska potężna, licząca się w Europie, w przeciągu mniej więcej jednego wieku doszła do utraty bytu państwowego?

W 2017 roku ponad trzydzieści tysięcy osób odmówiło zaszczepienia swoich dzieci. Boją się NOP, czyli niepożądanych odczynów poszczepiennych, które mogą pojawić się po zabiegu. Jeśli dołożyć do tego ostatnią aferę z przeterminowanymi szczepionkami, jakie podano dzieciom, to mamy kłopot.

Najbardziej pretensjonalnym, trącącym samodurstwem, określającym nieskończoną wielkość polskiej reprezentacji, było opisanie zespołu siatkarzy jako uosobienie sportu narodowego Polaków.

Dowcipy, zwłaszcza płaskie, starzeją się szybciej niż ludzie. Jeszcze trzy lata temu opowieść o możliwości przyjazdu piłkarzy Legii do Niecieczy kończyła się sardonicznym rechotem, któremu towarzyszyło pukanie się w głowę.

Współczesny futbol systematycznie odstaje od idealistycznych wizji literackiego noblisty Alberta Camusa. To on w eseju napisał o największym teatrze świata, dzięki któremu dowiedział się wiele o… moralności. Należę do tych czytelników autora „Dżumy” i „Upadku”, którzy niedługo podzielali pogląd o umoralniającej roli piłki. Piętno na takim ujęciu odciśnięto 16 kwietnia 1972 r., kiedy to sędzia rumuński Victor Padureanu nadszarpnął uwielbienie dla idealizmu pisarza.

Ten pojedynek, nie wiadomo dlaczego, odbył się w Nowym Jorku, w hali Nassau Coliseum, zamiast w dowolnej remizie Ochotniczej Straży Pożarnej, gdzieś w Polsce! Jak wszystko, co dzieje się po tamtej stronie Atlantyku, z polskiej perspektywy nabiera wymiaru globalnego, ringowa młocka Artura Szpilki z Adamem Kownackim nie dała spać rodakom, stukniętym na punkcie boksu…

Preteksty. Polski książę zdemolowany w Montrealu! Kiedy człowiekowi wpadnie w oko taki nagłówek medialny, intelekt automatycznie uruchamia mechanizmy skojarzeniowe… Kto zacz ten „polski książę”?

Preteksty. Janusz Karasiński, człowiek-instytucja, który towarzyszy historii niepołomickiej piłki tak długo, że stał się jej integralną częścią, zakazuje o sobie pisać…

Preteksty. Tenis polski, o czym mało kto wie, powinien dostać status pokrzywdzonego i być otoczony najsubtelniejszą opieką ze strony państwa. Za to, że był programowo dławiony i prześladowany w latach PRL…

Preteksty. Z wypiekami na twarzy obserwuję debatę w sprawie reformy oświaty, zwłaszcza w jej części programowej. Jako posiadacz świadectwa maturalnego bez paska, ze względu na trójkę z matematyki, szczególną troską obejmuję ten właśnie przedmiot.

Słowo na niedzielę. Zdumiewają się ościenne narody, że Polacy potrafią do dzisiaj rozprawiać, więcej, spierać się na temat wydarzeń, które się działy w zamierzchłej przeszłości. Tak też jest w sprawie króla Bolesława Śmiałego i biskupa krakowskiego Stanisława ze Szczepanowa.

Preteksty. Działacz dolnośląskiego klubu, obecny na meczu w Nowym Sączu, nie zdałby gimnazjalnego egzaminu z geografii Polski! A przy okazji także z historii… Zeszło nam na II-ligowe tematy, a tu interlokutor lokuje niepołomicki klub w Puszczy Białowieskiej, czyniąc ją ogniwem Podlaskiego Związku Piłki Nożnej.

Preteksty. Zwrócono mi uwagę, że po macoszemu traktuję sukcesy polskiego wyczynu sportowego. Poza dyrektorem Maciejem Bielskim (Filharmonia im. Karola Szymanowskiego) i prezesem Zbigniewem Lachem (autorem sławnego bon motu: „ale się, k...wa, Potok skompromitował!”), którzy byli pod wrażeniem felietonowej trylogii o problemach Cracovii, reszta beszta mnie za peryferyjność tematyczną.

Preteksty. Wznawiam obrady Sztabu Antykryzysowego, przerwane na czas przygotowań do meczu z Koroną - tymi słowy Janusza Filipiaka zaczęła się kolejna debata nad zapobieżeniem spadku Cracovii z ekstraklasy.

Preteksty. Kiedy myślę o piłkarskiej Sandecji, natychmiast pojawia się w wyobraźni postać Witolda Wąsika - chodzącej Arki Przymierza między dawnymi, a młodszymi czasy…

Preteksty. Niniejszym łączę się w entuzjazmie z tymi kibicami Wisły, którzy dostrzegli sobotni wyczyn Rafała Boguskiego w postaci zdobycia 50. bramki w ekstraklasie. Jego wyczyn jest tym godniejszy zauważenia, albowiem ten piłkarz w wieku „chrystusowym” daje młodzieży przykład altruizmu iście apostolskiego.

Preteksty. Wznowiła rozgrywki ekstraklasa piłkarska, dająca stały żer felietonistom, zawsze gotowym do poszturchiwania najpopularniejszej dyscypliny.