Sezon na grzyby

Nigdy nie byłem na listopadowym grzybobraniu. Wszystko wskazywało na to, by do lasu powędrować. Pełnia księżyca. Porcja deszczu. I ciepło. Obiecywałem nie wspominać nawet słowem o epidemii, ale pozamykali cmentarze.

Sezon na grzyby w pełni. W lasach tłumy grzybiarzy, a internauci nie mogli tego zostawić bez komentarza. Wybraliśmy dla Was najlepsze memy w sieci.

To efekt wcześniejszych upałów, które nagrzały glebę i późniejszych ulewnych deszczy. Kto wejdzie do lasu z koszem borowików wyjdzie, co osobiście sprawdziłem.

Rosną grzyby. Ludzie biegają po lasach i mówią: napisz krótką instrukcję dla początkującego grzybiarza. Nie ma sprawy. Po pierwsze, niech grzybów nie zbiera. Po drugie, niech omija kuchnię szerokim łukiem i pod żadnym pozorem niechaj żadnych potraw z własnoręcznych zbiorów nie szykuje.

Upały minęły, przyszedł deszcz, a po nim zaczynają rosnąć grzyby! Przeczytaj, gdzie na Podhalu można iść na grzybobranie.

Przeprowadziłem płaza przez drogę. Taki odruch, by pożytecznego zwierzaka ocalić przed rozjechaniem. Była to wielka ropucha szara. Operacja zajęła mi kilka sekund, zaś zwierzak lazłby przez drogę pewnie minutę.

Tudzież w bardzo miły sposób. Rzecz w tym, iż od wiosny do początku lata kilka gatunków ptaków odzywa się rankiem o tej samej porze i w tej samej kolejności. Wystarczy otworzyć okno i posłuchać.

Jeśli miałbym wskazać najlepszy ptasi głos, będzie to drozd śpiewak. Ptak nieco większy od pospolitego szpaka. Grzbiet w miłych oku odcieniach brązu. Biała, plamista pierś. I co najważniejsze, najmocniejszy wokal wśród latających istot pokrytych piórami.

To rośliny o obcym pochodzeniu sadzone ręką człowieka. Nie jest to do końca prawdziwe. Mniej więcej dwadzieścia milionów lat temu całą Europę porastały lasy magnolii, tulipanowców, ambrozjowców i kielichowców.

Tak dla porządku ptak jest pierwowzorem naszego narodowego godła. Ochrona przynależy mu jak przysłowiowa buda psu. Zresztą ochrona został objęty tuż po odzyskaniu niepodległość sto lat temu.

Pierwsza kwitnie magnolia gwiaździsta. Włochate pąki zaczęły odkrywać białą zawartość już kilkanaście dni temu, ale pełne kwiaty pokazały się po kilku godzinach słonecznej pogody w sobotę.

Wcale nie był żółty. Nie miał korzeni ani liści. I wcale nie mam na myśli pięknej rośliny wiosny zwanej pierwiosnkiem lekarskim czy też kurzą stopką, tylko niewielkiego ptaszka.

Pewnie w ramach klimatycznego ocieplenie przytrafiła się drobna, śnieżna anomalia… Tak czy siak zwierzaki mają za swoje. Zwłaszcza ptaki klepią biedę.

Obudziły się w miniony weekend. Słońce i ciepło sprawiło, iż paskudne pajęczaki wróciły do życia. Mam na myśli kleszcze. Są kuzynami skądinąd pożytecznych, choć nielubianych pająków. Łączy je podział ciała na dwie części i cztery pary odnóży. Tyle podobieństw.

Oglądam liczne stada czarnych ptaków, które przeczesują miejskie trawniki. To smoliście czarne gawrony i kawki. Niektórzy zaliczają do nich wrony, lecz z szarymi piórami na tułowiu niespecjalnie definicje czarnych ptaków spełniają.

Dopiero co trafiłem na kilka oczek wodnych pełnych żab trawnych. W upalny dzień towarzystwo taplało się w złożonym wcześniej przez szczęśliwe pary skrzeku. Dlaczego szczęśliwe, opowiem za chwilę.

Nim jednak dojdzie do niecnego procederu kukułki muszą dokładnie rozpoznać teren. Kto i gdzie zbudował gniazdo. Kiedy u sąsiadów pojawią się pierwsze jaja? Jak daleko i na jak długo właściciele wyprawiają się po pokarm.

Wyobraźnia ogrodników dawno prześcignęła naturę. Ta oferuje nam krokusy fioletowo niebieskiej barwy. Zaś w marketach za parę groszy kupicie cebulki kwitnące na biało i żółto. O płatkach pomarszczonych niczym bibuła lub odmiany wielkokwiatowe.

Wśród wiosennych ptasich koncertów kukułka jest najlepiej rozpoznawalna. Przez każdego, nawet największego mieszczucha, co to pierwszy raz wybrał się do lasu. Kukułeczka kuka, gniazda sobie szuka. Wesoła, wpadająca w ucho przyśpiewka. Zgadnijcie proszę, kto jest autorem owego utworu?

Zimno, śnieżnie i wietrznie. Tegoroczna Wielkanoc też wygląda fatalnie. Zarówno pod względem pogody jak i słynnego wirusa. Opowiem wam jak to z ogłaszaniem końca zimy i nadejściem wiosny niegdyś bywało.

Wiosna, wiosna, wiosna ach to ty! Zanuciłem radośnie po powrocie z wieczornego spaceru. Ptaki śpiewają jak szalone. Kosy, pierwiosnki, śpiewaki.

Ledwo wysiadłem z samochodu od razu trafiłem na odciśnięte w mokrym śniegu tropy wilka. Dwie dorosłe sztuki i jeden nieco mniejszy. Odciski świeże niczym poranne bułeczki prosto z piekarni.