Terlecki dziennik polski

Po przeszło pięciu latach wyborczych i gospodarczych sukcesów obozu rządowego dochodzi do prób jego przeformułowania ze strony tzw. małych koalicjantów. Ich marzeniem jest stać się dużymi koalicjantami, którzy mieliby szansę na bardziej samodzielny udział w polityce.

"W Ameryce lewica będzie chciała odegrać się na Trumpie. Ale były prezydent ma mocne poparcie i łatwo nie złoży broni".

W Europie Środkowej, czyli na obszarze, który umownie nazywamy Międzymorzem, ścierają się wpływy Rosji oraz Unii Europejskiej, zwłaszcza Niemiec, ale także Stanów Zjednoczonych, a na południu również Turcji.

Opętana chęcią zaistnienia celebrytka (tu imię i nazwisko) atakuje Polki manifestujące na ulicach - głosi tytuł na jednym z czołowych portali. Portal przedstawia się jako informacyjny, chociaż informacje przerabia tak, żeby zawierały życzliwe dla opozycji opinie. Gdy jakieś mało znane aktoreczki wystąpią z poparciem protestów, to ten sam portal z całą powagą napisze zapewne: „Aktorzy dołączają do protestów”. Tak wygląda rzetelność opozycyjnych mediów.

Czy powstanie ruchu „Wspólna Polska” będzie mieć wpływ na polską politykę? A może dokona tego „Polska 2050”? Czy ruch, który tworzy wiceprzewodniczący partii i równocześnie prezydent Warszawy, zostanie uznany za spontaniczną, oddolną inicjatywę, czy tylko za nieudolnie tworzoną przybudówkę Platformy?

Po ośmiu tygodniach niedzielnych demonstracji w Mińsku i innych miastach Białorusi widać wyraźnie, że władza Łukaszenki nie słabnie, a opozycja nie jest w stanie przełamać przedłużającego się impasu. Wprawdzie w ostatnią niedzielę na ulice stolicy znów wyszło około 100 tysięcy demonstrantów i nie powiodły się próby ich rozpędzenia przy użyciu armatek wodnych, to równocześnie znacznie zmalała ilość demonstracji na prowincji.

Im opozycja słabsza, tym mocniej stara się kąsać. Opozycyjne media, z których tylko nieliczne usiłują kamuflować swoje polityczne sympatie, aż krztuszą się ze złości po publikacji wyników kolejnych sondaży badających poparcie dla partii. Nie trzeba dodawać, że opozycja wypada w tych sondażach więcej niż skromnie.

Przyspieszone wybory to zawsze pewien poziom ryzyka. Kto dziś może powiedzieć, że jest do nich przygotowany? Czy gotowa jest opozycja, która sześć razy pod rząd przegrała wybory, czy raczej obóz rządzący, który od pięciu lat odnosi niemal same sukcesy? Wyborcy mogą jednak zadać pytanie, po co te wybory, skoro zwycięzcy mają bezpieczną większość, a podzielona opozycja boryka się z brakiem programu, strategii i liderów?

Obchody rocznicy Bitwy Warszawskiej, mimo okrągłych stu lat, z powodu trwającej pandemii były w tym roku skromniejsze niż zwykle. Odbywały się także w cieniu społecznego buntu na Białorusi, wywołanego w rezultacie nieuczciwych wyborów prezydenckich.

Sezon polityczny, w tym roku wyjątkowo długi, dobiega końca, wszystko jednak wskazuje na to, że wakacje tym razem będą krótkie.

W najbliższą niedzielę na Białorusi odbędą się wybory, w których prezydent Łukaszenka ubiegać się będzie o piątą już reelekcję. Początkowo wyglądało na to, że kampania wyborcza zostanie rozstrzygnięta siłowo przez aktualną władzę. Aresztowanie głównych kandydatów opozycji, którym postawiono zarzuty zagrożone karą wieloletniego więzienia.

W ostatnich tygodniach kampanii wiele jeździłem po miejscowościach naszego województwa. Rozdawaliśmy materiały wyborcze, rozmawialiśmy na placach targowych, na ulicach, na rynkach. Byłem w Brzesku, Proszowicach, Wolbromiu, Olkuszu, Miechowie, Słomnikach, Świątnikach Górnych.

Gorączka naszej politycznej rywalizacji nie jest wyjątkowa. Wystarczy poczytać amerykańskie gazety i obejrzeć ich telewizję.

Świat się zmienia, a my razem z nim. A może to my zmieniamy świat, najpierw tylko wokół siebie? Pamiętam jak jeszcze kilkanaście lat temu wezwanie do kupowania polskich produktów kwitowane było - w najlepszym wypadku - wzruszeniem ramion.

Czy byłoby możliwe postawienie gdzieś w Europie pomnika Hitlera lub któregoś z jego kompanów? Z pewnością nie. Ślady po nazistowskim reżimie zostały słusznie zniszczone.

Czy ktoś rozsądny i poważny może ogłosić, że wstrzyma największe rozwojowe inwestycje, w perspektywie najbliższej dekady decydujące o przyszłości Polski? Jakiego zacietrzewienia trzeba, a przy tej okazji jakiej arogancji wobec wyborców, żeby wygadywać podobne bzdury?

Wybory, które miały zakończyć dwuletni cykl wyborczy (samorządowe, europejskie, parlamentarne i prezydenckie) odwlekają się w czasie. Opozycja chciałaby, żeby odbyły się jak najpóźniej, najlepiej jesienią. Dlaczego?

Dlaczego wybory nie odbyły się w przewidzianym konstytucją terminie? Dlaczego nie odbyły się w maju? Przyczyny można podzielić na dwie kategorie: zdrowotne, związane z pandemią koronawirusa oraz polityczne.

Przez lata karmieni rozmaitymi spiskowymi teoriami, staliśmy się odporni na pomysły o tajnym globalnym rządzie, o celowym zatruwaniu planety przez firmy zajmujące się ochroną środowiska czy o wyprodukowaniu wirusa, który uwolni państwa od wypłacania emerytur nieproduktywnej części społeczeństwa. Z podobnym niedowierzaniem przyjmujemy wiadomości o wtrącaniu się Rosji czy Chin w procesy wyborcze demokratycznych państw i sceptycznie słuchamy informacji o ofensywie propagandowej, której celem jest doprowadzenie do ich politycznej destabilizacji.

W zamierzchłych czasach komuny, gdy wybory były tylko atrapą, a wyborca nie mógł niczego wybrać, postulat wolnych wyborów wywoływał największą agresję władz.

Z ciekawym zjawiskiem mamy do czynienia w europejskiej polityce: podczas gdy w Unii Europejskiej ciężkie oskarżenia kieruje się pod adresem Węgier i premiera Orbana za wprowadzenie stanu wyjątkowego (jednak ściśle kontrolowanego przez parlament), antyrządowa opozycja w Polsce, marząca o przeniesieniu stolicy z Warszawy do Brukseli, domaga się tego samego, za co atakowany jest Orban.

Nie wiemy, co przed nami. Pandemia rozszerza się, a centrum zarazy przeniosło się z Azji do Europy. Na zagrożenie zdrowia nakłada się widmo załamania światowej gospodarki. Skutki ataku koronowirusa mogą był bardziej dotkliwe i trwalsze niż sama pandemia.