Wojciech mucha dziennik polski

DJ Trakmajster od dwudziestu lat patrzy zza konsolety na krakowskie kluby. W czasie pandemii najpierw dostarczał sprzęt dla szpitali, by w szczycie zachorowań grać nielegalne imprezy. - Jeszcze zatęsknicie za lockdownem - mówi z przekąsem o dynamicznie odbudowującym się sektorze imprez. Opowiada nam o tym wszystkim, ale i o tym, po co napisał powieść pt. „Ścierwo”.

Nie wiem jak Państwo, ale ja się czuję wybrany. Wszystko dlatego, że urzędnicy miejscy pytani o wtorkowy ulewny deszcz mówią: „Miał charakter zjawiska ekstremalnego, którego częstotliwość występowania szacuje się raz na 265 lat”. Jeśli rzeczywiście ostatni raz taki deszcz spadł w 1756 r., to istotnie było to ważne wydarzenie.

"- Jak patrzę na politykę moich marzeń, to ona zdecydowanie bardziej pasuje do tego, z czym kojarzy mi się zestaw cnót typowych dla kobiet. Wiem, że teraz jestem może niegenderowy, ale trudno, trochę staromodny jestem" - pod tymi słowami mogę się podpisać.

Aniśmy się obejrzeli, a minęło 265 lat. Pardon, to ledwo trzy tygodnie. To właśnie wtedy dość sarkastycznie komentowałem stanowisko urzędników z jednostki pod szumną nazwą „Klimat-Energia-Gospodarka Wodna”, którzy przekonywali, że opady deszczu może i były obfite, ale takie to zdarzają się raz na 265 lat właśnie. Od tamtego czasu (czyli przez trzy tygodnie) podobny deszcz spadł co najmniej dwa razy, a więc norma została wyrobiona na ponad pół millenium.

Pierwszy raz rozmawiałem z Donaldem Tuskiem jeszcze jako student, kiedy Premier RP przybył na spotkanie zorganizowane w Auditorium Maximum UJ. Był chyba 2008 rok. Pamiętam, że moje pytanie dotyczyło historyków - Sławomira Cenckiewicza i Piotra Gontarczyka. Był to okres tuż po wydaniu książki „SB a Lech Wałęsa. Przyczynek do biografii”. Książki, o której jeszcze przed jej wydaniem Tusk mówił: „ludzie, którzy usiłują niszczyć autorytet Polski i życia publicznego w Polsce wewnątrz i za granicą, zostaną z tego bezlitośnie rozliczeni”. Tusk na moje pytanie odpowiedział wymijająco. Ciekawe, co dziś by powiedział, patrząc na to, jak autorytet Wałęsy niszczy on sam.

"Wiceprezydent Kulig nie tylko dyskredytował dziennikarza, ale obraził Dziennik Polski, jego Zespół i de facto Czytelników".

Kiedy w okresie największej aktywności pandemii miliony Polaków nie wychylały nosa za próg swoich domów, rynek imprez zszedł do podziemia. Wszyscy jakoś o tym słyszeliśmy, ale dziś na łamach „Dziennika Polskiego” kulisy ujawnia Jarosław Sterkowicz, krakowski DJ z dwudziestoletnim stażem.

Nie może być inaczej. Dziś, w dzień 80. urodzin Leszka Długosza, życzymy mu wszelkiego dobra. Możemy także zaśpiewać „sto lat”, ale pod jednym warunkiem. Że będzie to co najmniej jeszcze sto.

"Rok na protestach” - taki tytuł nosi wystawa, o której pisze dziś na naszych łamach Ewa Wacławowicz. Istotnie, ubiegły rok był pod tym względem wyjątkowy. Społeczne rozedrganie, dodatkowo spotęgowane przez pandemię sprawiło, że Polacy mimo lockdownu wychodzili na ulice z wielu powodów. I tak, to także protesty tzw. Strajku Kobiet przeciwko decyzji Trybunału Konstytucyjnego, który wreszcie wypowiedział się na temat tzw. „kompromisu aborcyjnego”, który wisiał nad polską debatą publiczną niczym miecz Damoklesa. To także rezonujące w Polsce z niewiadomych przyczyn echa Black Lives Matter, czy protesty rolników lub części przedsiębiorców. To wszystko miało miejsce.

115 lat temu na trawę w parku Jordana wybiegli chłopcy. Być może nigdy się nie dowiemy, ilu ich było i już nigdy nie poznamy ich nazwisk. Ale to właśnie oni dali początek tradycji, która trwa pod Wawelem od 1906 r. To wówczas, 13 czerwca, narodził się Akademicki Klub Footballowy, który przekształcił się w Cracovię - jeden ze sportowych symboli naszego miasta.

Grubych słów użył wicemarszałek Sejmu Ryszard Terlecki, odnosząc się do zapowiadanego uczestnictwa białoruskiej prezydent - elekt Swietłany Cichaunowskiej w wydarzeniu, które organizuje Ruch Rafała Trzaskowskiego. Chodzi o tzw. „Campus Polska Przyszłości” - inicjatywę, która finansowana jest min. przez niemiecką Fundację Konrada Adenauera. Z tym ostatnim zresztą jest spory problem, bo nie jest tajemnicą, że „Campus” może być zaczątkiem nowej partii politycznej, a finansowanie tychże z zagranicy jest zabronione.

Różnych ludzi się spotyka. Znam np. takich, którzy twierdzą, że w życiu się im udało. To menedżerowie wyższego szczebla, ludzie wolnych zawodów, freelancerzy, animatorzy kultury, ale i studenci najlepszych uczelni. To od nich już nieraz słyszałem, że okres pandemii i związane z nim obostrzenia - w tym przede wszystkim praca zdalna - sprawiły, że u wielu im podobnych sporadyczne (jak zawsze na początku) branie narkotyków spowszedniało do tego stopnia, że zarywają noce i od czwartku do poniedziałku są na totalnym haju (jest to możliwe dzięki syntetycznym narkotykom, skutecznie pozbawiającym snu).

Sprawa Pyjasa - jakże zły jest ten związek frazeologiczny. Niemal tak zły jak „wydarzenia marcowe” albo „wypadki na Wybrzeżu”, czy współczesne: „konflikt na Ukrainie”. Kłamliwe eufemizmy, zacierające rzeczywistość - wszak w 1968 i 1970 r. komuniści zamachnęli się na naród, bijąc i mordując, a na Ukrainie nie ma „konfliktu” tylko rosyjska agresja, okraszona okupacją, zabierająca i niszcząca kolejne życia. „Sprawa Stanisława Pyjasa”? Cóż, pod tym hasłem czają się dekady kłamstw i niszczenia faktów w sprawie śmierci krakowskiego studenta, Staszka Pyjasa, którego ciało znaleziono w nieistniejącej już bramie przy ul. Szewskiej 7 maja 1977 r. Od tamtej pory trwa nieustanna walka prawdy i kłamstwa, przyjaciół i wrogów, wolności i zniewolenia. Tak, taka to błaha „sprawa”, że huk śmiertelnego upadku młodego opozycjonisty zatrząsnął całym blokiem sowieckim.

Kraków ze swoim potencjałem musi sobie stawiać ambitne cele. Brak ambicji, zwłaszcza w kontekście posiadanych zasobów, przynieść może tylko marginalizację - mówi prof. Andrzej Szczerski, dyrektor Muzeum Narodowego w Krakowie.

Białorusi nie pomogły wielomiesięczne protesty jej obywateli, nie pomogła fala oburzenia, nic nie dały zdjęcia, filmy i relacje ludzi bitych przez reżim Aleksandra Łukaszenki. Nie pomoże więc także krzyk, jaki wczoraj popłynął spod białoruskiej ambasady z ust aktywistki Jany Shostak. Mińsk robi co chce, co udowodnił nie tylko uziemiając zarejestrowany w Polsce samolot linii Ryanair i porywając z niego Ramana Pratasiewicza, założyciela opozycyjnego kanału Nexta.

Niemałe emocje wzbudza sprawa popiersi, które przez lata wpisały się w scenerię Parku Jordana. Mowa o tych, co do których pojawiają się wątpliwości, czy zostały postawione legalnie. Rzecz nabrała rumieńców, wraz z projektami zgłoszonymi do Budżetu Obywatelskiego Miasta (BO). Pierwszy, autorstwa miejskiej aktywistki Natalii Nazim, mówi o konieczności ich usunięcia jako nielegalnych. Drugi - autorstwa dziennikarza Józefa Wieczorka - wzywa do ochrony wszystkich pomników przed dewastacją.

Zawsze miałem go za mistrza. Ja, który w popularnej grze „w marynarza” zawsze przegrywałem, nie umiejąc podbić piłki więcej niż trzy razy, co kończyło się tym, że zamiast grać w polu, musiałem stać na bramce.

To jest wszystko do odtworzenia - mówił Prezydent Krakowa Jacek Majchrowski na temat dokumentów, które mogły ulec zniszczeniu w pożarze Archiwum Urzędu Miasta. Dziś na łamach „Dziennika Polskiego” pokazujemy, że słowa te prawdopodobnie nie są prawdą. Ale co ważniejsze, wiemy, że nie jest prawdą, jakoby w spalonym Archiwum ucierpiały jedynie „dokumenty bez znaczenia dla krakowian”.

Szanowni Państwo, Czytelnicy „Dziennika Polskiego” i „Gazety Krakowskiej”, dziś witam się z Wami jako redaktor naczelny obu naszych tytułów. Tytułów, które od zawsze były dla mnie częścią miejskiego krajobrazu, bez których Kraków byłby tak pusty, jak Rynek Główny bez mieszkańców, ale też bez turystów i wszystkich odwiedzających nasze miasto.