Tajemna wiedza dzięcioła

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Klasyczny widok, porównywalny chyba z landszaftem jelenia na rykowisku. Walił dziobem, aż echo niosło, nie przeszkadzając sobie wiatrem, który mocno kołysał drzewem. Po chwili coś długiego zawisło na moment w dziobie i zniknęło w gardle, a ptak przeniósł się w nowe miejsce. W ciągu kwadransa naliczyłem cztery larwy owadów, zlokalizowane i bezbłędnie wydobyte przez "lekarza drzew". Zastanawiałem się, w skąd ptak wie, gdzie w głębi drewna żerują owady? Sprawa jest prosta, kiedy mamy do czynienia ze starą, próchniejącą gałęzią, w której widać otwory z wysypującymi się trocinami. Każdy domyśli się, że gdzieś pod powierzchnią drewna siedzi ktoś, kto właśnie zajada się drewnem. Dzięcioły potrafią wydobyć łup nawet z pozornie zdrowej części drzewa i to z dużej głębokości. Jak każde ptaki mają świetnie rozwinięty wzrok, a tysiące pokoleń doskonaliło doświadczenia wyszukiwania odpowiedniego miejsca po niedostrzegalnych dla człowieka uszkodzeniach łodygi, chorych liściach, odstającej korze. Być może pomaga im słuch: wszak toczący drewno twardymi żuwaczkami owad wydaje dźwięki, które dzięcioł może odbierać narządem słuchu, lub poprzez ostre pazurki drgania przenoszą się wprost do czaszki dzięcioła. W zimie zmiennocieplne owady na pewno nie żerują, bo są pogrążone w letargu. Więc skąd ptak wie, że akurat w tym miejscu tkwi jedzenie? Na pewno nie pomaga im węch, gdyż u ptaków ten zmysł jest słabo rozwinięty. Jednego możemy być pewni: bez względu na to, jak dzięcioły wyszukują pożywienie, jaką technika się posługują, czynią to dobrze i skutecznie. W innym wypadku, po prostu padłyby z głodu, wydłubując dziury gdzie popadnie. Praca dzięcioła pochłania dużo energii, a zimą nie może sobie pozwolić na żadne starty. Musi być skuteczny, albo zdechnie z głodu. Jednym słowem, dzięcioły dysponują tajemną wiedzą o lokalizacji owadów, która przed wścibskim człowiekiem okryta jest nimbem tajemnicy.